Prywatne

AKSJOLOGIA 

Człowiek jest ponad wszystkim. Bóg jest ponad wszystkimi.

Prawa natury są poznawalne. Siła natury przewyższa moc człowieka.

Rozwój rozumu, wolności woli i wszelkie przejawy miłości są wartościami wspólnymi wszystkim ludziom. Przerywanie życia świadczy o patologii podmiotu, gdy jego przedmiotem jest istota ludzka. Pomimo iż najmniejszą komórką społeczną jest samotny człowiek, to jednak heterogamiczna rodzina jest instytucją ważniejszą dla ludzkości.

Gospodarowanie jest dziedziczną koniecznością bytu. Zarządzanie gospodarowaniem jest zadaniem polityki.

Błąd natury może spowodować (poza chorobą ) bójkę, zbrodnię lub wojnę. Wychwytywanie przyczyn błędów natury jest zadaniem medycyny, która jednocześnie powinna inicjować ich naprawę.

Życie to czas. Czas ma wartość większą niż pieniądz. Z biologicznego punktu widzenia błędne jest zatem stwierdzenie: „ Czas to pieniądz „ . Życie jest wartością ponadmaterialną i nieprzeliczalną na pieniądze. Jest ono wartością bezcenną i wszelkie próby przeliczania wartości ocalonego życia, a co za tym idzie – przywróconego zdrowia nie powinny mieć racji bytu.

Ekonomizacja medycyny powoduje, że tracimy z pola widzenia tę wartość bezwzględną

jaką jest nasze życie i warunkujące je zdrowie. To właśnie wskaźniki zdrowotne społeczeństwa powinny być głównymi wytycznymi polityki Państwa, podporządkowującymi cele pozornego rozwoju społecznego naturalnym potrzebom obywateli.

Międzybrodzie B., 22.07.2006 r.

AKSJOMATY

Piękno, prawda, dobro, miłość to wartości najwyższe.
Piękno jest przejawem estetycznym.
Prawda jest wyrazem logiki.
Dobro jest walorem etycznym.
Miłość jest uczuciem, które zbliża i tworzy.
Piękno jako wrażenie estetyczne jest wartością względną. Czynniki harmonii, proporcji, oryginalności i wyrazistość mają znaczenie w ocenie wartościującej piękno.
Prawda zależy od zakresu przesłanek, z których się ją wywodzi. Opiera się ona o rozumowanie matematyczne. Dla ludzkości jest ona pojęciem in statu nascendi.
Dobro jest celem powszechnym, który zawiera w sobie pojęcia szczęścia, zdrowia, wolności, sprawiedliwości. Dobro jest esencją miłości. Miłość jest napędem życia.
Ponad wartościami najwyższymi jest Bóg.
                                                                                                                           Podbeskidzie,     wiosna 2013

rozwinięcie aksjomatów:

Tak jak miłość, wiara i nadzieja stanowią najważniejsze cnoty, tak dobro, prawda i piękno są najistotniejszymi wartościami powszechnymi. Cnoty w znaczeniu walorów związanych z ideologią chrześcijańską warunkują motywację teistów. Aksjomaty dobra, prawdy i piękna są podstawą wyrazu pozytywnej rzeczywistości uznawanej zarówno przez osoby zorientowane ateistycznie w oparciu o światopogląd materialistyczny, jak i przez osoby o poglądach idealistycznych ( w tym wierzących ).

Dobro jest kanonem najwyższym, który kryje w sobie zarówno prawdę jak i piękno, lecz owe niższe kanony wartości bywają w nim ukryte i często nieznajdywane, a przez to ów najwyższy aksjomat bywa pomijany, a nawet negowany wraz z jego podmiotem. Akceptacja dobra owocuje tworzeniem pokoju i jest przejawem miłości. Etyka relacjonuje dobro. Dobro jest percepowane intuicyjnie.

Prawda, upatrywana w efektach nauki, jest wynikiem logiki i ma na celu wskazanie dobra. Kryje ona w sobie piękno za pośrednictwem którego bywa poszukiwana, np. w sztuce. Wielki kanon wartości jakim jest prawda nie stanowi imperatywu dobra. Prawda jest percepowana poznawczo i ustępuje ekstremalnemu absolutowi dobra. Prawdę ogranicza czasoprzestrzeń, martwa natura.

Piękno jest kanonem estetyki i wartością najdostępniej przyswajalną, drogą zmysłów. Poszukiwanie za jego pośrednictwem prawdy, a zwłaszcza i – dobra jest intuicyjnym odruchem bezwarunkowym. Walory estetyczne nie stanowią imperatywu prawdy, a prawdopodobieństwo zawartości w nich dobra jest jeszcze mniejsze, chociaż możliwe.

Ewolucyjny stereotyp warunkujący dryft genetyczny jest ciągiem internalizacji przesłanek estetycznych, wtórnie – logicznych, a ostatecznie weryfikowany wyrokiem etycznym.

                                                                                                                                             B-B, 18.12. 2013 r., SAP

P.S.: Kornel Makuszyński ( w „Koziołek Matołek „): …mądrym być to wielka sztuka, ale dobrym – jeszcze większa…

DOBRO > PRAWDA > WOLNOŚĆ > PRZYJEMNOŚĆ

Przyjemność jest celem w orientacji hedonistycznej opartej na animalnych potrzebach pierwotnych.

Wolność – stopień swobody własnej aktywności, niezależności od decyzji innych podmiotów jako przejaw absolutu w zakresie woli jest podstawą popędu równoległego do popędów realizujących I i II prawo biologiczne. Dążenie do wolności zmienia rzeczywistość.

Prawda jest zawsze subiektywna. Warunkująca ją ilość informacji i dostępnych reguł wnioskowania są zmienne. Obowiązujące prawo pozanaturalne stanowione przez ludzkość jest konwencjonalne. Postawa agnostyczna wobec prawdy zawiera się w regułach logiki.

Dobro jest efektem miłości, której źródłem esencjalnym jest Bóg.

                                                                                                                         Podbeskidzie , XI 2011 r.

SZCZĘŚCIE JAKO CEL ŻYCIA

Naszym dążeniem jest osiągnięcie szczęścia, które często utożsamiamy z przeżyciem przyjemności. Warunkiem szczęścia jest zdrowie, a jego ułudą – bogactwo. Zdrowie zapewnia życie zgodne z Naturą. Bogactwo umożliwia zaspakajanie potrzeb, które często nie służą zdrowiu i mimo, że dają odczucie przyjemności, zwykle nie zapewniają szczęścia. Zdrowie rozumiane jako harmonia z Naturą oznacza w naszym przypadku uwzględnienie akceptacji dla praw biologii przy prymacie nad nią wartości kultury.

Świadomość jako przejaw kultury w rozwoju naturalnym człowieka owocuje istnieniem sumienia. Poszanowanie praw sumienia świadczy o akceptacji poziomu rozwoju każdej jednostki cywilizacji na bazie uczuciowości wyższej jako standardowej dla zdrowego człowieka. Zatem kierowanie się głosem świadomości, sumienia i przejawianie uczuciowości wyższej są warunkami zdrowia, a co za tym idzie – prowadzą do szczęścia.

Natomiast walory bogactwa i przyjemności są elementami, które losowo napotykane na naszej drodze do szczęścia nie mogą stawać się celami samymi w sobie. Osiągnięcie szczęścia wiąże się niejednokrotnie z koniecznością zrezygnowania z przyjemności (doraźnej) i poświęcenia bogactwa w imię życia zgodnego z poczuciem „ czystego sumienia „.

Skutecznym narzędziem realizacji życiowej drogi przez zdrowie do szczęścia z uwzględnieniem praw Natury i Kultury oraz bez pomijania istotnego znaczenia bogactwa i przyjemności jest przestrzeganie zasad dostępnych w filozofii katolickiej i postępowanie zgodne z ideą chrześcijaństwa.

Cywilizacje innych kręgów ideologicznych też mogą próbować zmierzać ku szczęściu ich zwolenników.

CEL ŻYCIA

Dla katolika celem życia mógłby być trwale kultywowany zwyczaj moralnie akceptowalnego dostępu do oferowanych przez Kościół systematycznie dóbr sakramentalnych.

Sens życia tkwiłby wówczas, np. w ustawicznym samodoskonaleniu w zakresie najwyższych uczuciowo wartości człowieczeństwa.

„ Droga „ życia znajdowałaby wówczas walor metafizyczny z zaspokojeniem potrzeby transcendencji egzystencjalnej, u wielu trudnej do zaspokojenia w jakiejkolwiek innej formie.

S.A.P., B-B, 10.06.2007 r.

SENS ŻYCIA

Wskazał nam Bóg w Osobie Swego Syna. Naśladowanie Jezusa Chrystusa jest zadaniem, które przerasta możliwości prawie każdego z nas. Jednak idea dążenia do świętości powinna być obligatoryjna, przynajmniej w ciągłym staraniu się o zasłużenie na miano sługi bożego z chwilą śmierci. Zatem sens życia sprowadza się do trwania w doskonaleniu własnego życia wg zasad filozofii chrześcijańskiej, tak aby hołdować przez całe życie zasadzie miłości Pana Boga ponad wszystko, a miłości do każdego człowieka tak jak do siebie samego. Miłość do Pana Boga rozumiem jako trud wyrzekania się zaspokojeń rzekomych potrzeb, które powodowałyby zadowolenie, jednak nie służyły szeroko rozumianemu zdrowiu i dobru innych ludzi.

Od innych nie należy wymagać więcej niż od siebie.

TEOLOGICZNA ISTOTA SENSU BYTU:

Wzór Chrystusa

– radość z rodziny pochodzenia

– światło dla bliźnich bijące z pracy

– cierpienie przyjmowane za dar aż do śmierci

– chwała oczekiwana w nadziei

” Cieszę się – rzucam światło;

Cierpię w nadziei pośmiertnej nagrody „

Istota bytu to ludzkie decydowanie o własnym życiu jako darze dla innych.

SAP, 07.10.2010

WSPÓLNE PRAWDY WIARY

Chrześcijaństwo, Judaizm i Islam uznają wspólnie:

 Monoteizm

 Dekalog

 Torę ( Pięcioksiąg Mojżeszowy Starego Testamentu )

 Jezusa Chrystusa

SAP                                                                                                                     Instytut cerebrologii , VI 2012

                               ISTOTA BYTÓW

Bóg jest pierwszym i wynika z kresów rzeczywistości, a jego korzenie sięgają poza nie.

Bóg jest Duchem, który ze swej woli może się materializować. Przejawem tego aktu jest baza deizmu. Stworzenie człowieka w świecie jest wyższego rzędu dziełem Bożym, w którym nadał on swej materii pierwiastek ducha. Natura człowieka jako istoty materialno-duchowej przejawia się w dyferencyjnym jego bycie duchowym. Dualizm człowieka wyraża się w jego zdolności do świadomego poddania swej materii pierwotnej idealistycznej koncepcji Bożej, ale też umożliwia człowiekowi jego Natura poddawanie się idei materialistycznej stanowiącej immanentną cząstkę przedmiotowego bytu, która jest domeną bytu wtórnego, antagonistycznego wobec Boga, bytu zdolnego do dematerializacji, ale uzależnionego od materii stworzonej przez Boga, czyli poddanie się zwierzchności szatana. W świecie materialnym człowiek żyjący poddany jest w swej bierności królestwu szatana, który pociąga go najprostszym torem Natury od urodzenia poprzez wzrost ekspansywny w sferę propagacji, cechującą nawet wirusy, ku inwolucji o cechach apoptozy, gdy człowiek nie wznosi się ku Duchowi pierwotnemu – Bogu, co wymaga aktu poddania wtórnej idei zawartej w materii – będącej domeną szatana, prymatowi idei swego rzeczywistego Stwórcy, którego materialna obecność jest historycznym faktem w rozumieniu wydania na świat Swej Pochodnej w Osobie Jezusa Chrystusa.

Trójosobowy Bóg dopuszcza obecność szatana w człowieku, aby wzbudzić byt transcendentny ponad ziemskie życie człowieka. Bóg potrafi unicestwić szatana, jednak w człowieku może dominować idea szatana nad ideą Boga, który oddaje człowiekowi materię do celu dowolnie przez człowieka za życia wykorzystywanego – czy to na rzecz uwznioślenia ku Bogu, czy też poddania jej ograniczonej Naturze. Świadomość nie negowania idei Boga nie oznacza braku poddawania się prymatowi ograniczonej Natury szatana. Akceptacja śmierci i dematerializacji z kolapsem ciała celem wyzwolenia Bożego Ducha jest istotą aktu uzdrawiania. Transformacja odruchów sfery erotyczno-prokreatywno-propagacyjnej, niezależnie od płci, sankcjonuje Boży dar łaski porządkującej wstawiennicze procesy Natury u osoby wobec której człowiek starający się ją uzdrowić wyzwala się spod domeny Natury dostępnej szatanowi. Następuje wówczas: alibidynemia, brak przejawów erotyki; antyagresja, brak złości, gotowość submisyjna; emanacja, przekaz bez propagacji własnych potrzeb.

Potrzeby naturalne wpływają na poglądy obok idei nadwartościowych. Przez poglądy kształtowane są przekonania. Przekonania warunkują postawy odruchowe oraz akty.

Aktem wiary jest założenie sekwencji: narodzenie-życie-śmierć-zmartwychwstanie.

Dojrzałe życie umożliwia swą propagację ( reprodukcję ) na bazie postaw odruchowych wzmacnianych interaktywnie w życiu społecznym umożliwiającym spełnienie warunków koniecznych do rozrodu.

Natura człowieka umożliwia mu dokonywanie aktów nie będących postawami odruchowymi, a stawanie się efektem przekonań opartych o poglądy zawierające idee nadwartościowe, których esencję stanowi byt Boga.

Akty miłości w istocie cechuje alienacja woli od całości Natury kontrolowanej przez szatana.

SAP                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Instytut cerebrologii, VI 2012

                NORMATYW WOLNOŚCI

                Każdy biosystem, w tym antroposfera, wykazuje naturalny system algorytmów zachowań niezbędnych do przetrwania swych struktur genetycznych. Biologiczne wyznaczniki ludzkich potrzeb œśrodowiskowych, które umożliwiają egzystencję człowieka w wymiarze ponadindywidualnym, utożsamiane z tzw.”prawami natury” są wyrazem ludzkiego prawa do wolności. Wolność jednostki otrzymała swój wymiar prawny, stanowiący ramy, których nie ma jakakolwiek część biosfery poza antroposferą. Przejawianie naturalnego systemu algorytmów zachowań w całej biosferze daje się obserwować jako ewolucja biologiczna. W antropogenezie, w drugiej dekadzie wieków p.n.e, zasada biologicznego ewolucjonizmu człowieka została zastąpiona kultowym wyznacznikiem prawa naturalnego ukierunkowującym życie człowieka na realizację idei nadwartościowych dostępnych jego œświadomości. Prawo naturalne to Dekalog. Zawiera on formuły dotyczące charakterystycznych algorytmów naturalnych zachowań przejawianych w antropocenozie. Negacja formuł Dekalogu w antropocenozie sprowadza wegetację istot ludzkich do charakterystycznego dla ewolucjonizmu procesu „walki o byt” uwsteczniając kulturę cywilizacji. Pierwotny system algorytmów zachowań naturalnych cechujących ogół populacji żywych przejawiających ewolucyjną „walkę o byt” zawarty jest w instynktach:

I instynkcie zachowania własnego życia, realizowanym w oparciu o popędy:

1. popęd do zdominowania otoczenia ( do zdobycia władzy, do podporządkowania sobie i poddania przejawom własnej woli, m.in. osobników własnego gatunku – vide istota polityki ); w skrajnej postaci popęd ten zagraża bytowi innych jednostek, czemu sprzeciwia się w Dakalogu: 5. Nie zabijaj ! i 8. Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu !
2. popęd do zdobycia przedmiotów ( vide istota gospodarki; struktur finansowych umożliwiających rozwój posiadania – Ÿźródeł pokarmu,materii i energii, terytorium, œśrodków komunikacji, centrów informacji ); w skrajnej postaci popęd ten zagraża naruszeniem dóbr innych jednostek, czemu sprzeciwia się w Dekalogu: 7.Nie kradnij ! i 10. Ani żadnej rzeczy, która jego jest ! [ Nie pożądaj posiadłości bliźniego swego ! ]

II instynkcie zachowania gatunku ( istota życia osobistego ), realizowanym w oparciu o popędy:

1. płciowy ( koncepcyjnie motywujący do ekspresji i propagacji statusu zdobytego realizacją instynktu zachowania własnego życia)
2. rodzicielski ( ojcowski i macierzyński ) – koncepcyjnie stanowiącym naturalną i konsekwentną kontynuację popędu płciowego, którym w skrajnych postaciach przejawów zaburzeń równowagi społecznej sprzeciwiają się w Dekalogu : 6. Nie cudzołóż ! i 9. Nie pożądaj żony bliźniego swego !

Miłosierdzie – Credo supraksjologiczne 2014

Miłość nie dorównuje miłosierdziu ( amor < caritas ) < misericordia. Rozum i wola są ponad uczuciami. Domeny ogniskujące rozum to : dobro, prawda i piękno. Domeny ogniskujące wolę to:, sprawiedliwość, wolność i prawo. Miłosierdzie to współistnienie dobra ze sprawiedliwością.

Dobro jest prawdziwe i piękne i prawda jest piękna, ale nie musi być dobra. Natomiast piękno nie musi być ani prawdziwe, ani dobre.

Sprawiedliwość wyraża się w wolności. Sprawiedliwość stanowi potwierdzenie prawa. Wolność pochodzi od prawa. Jednak prawo nie jest pochodną wolności i nie skutkuje ono bezwzględnie sprawiedliwością.

Liberalne motywy kultywujące wolność są zatem dopuszczalne jedynie w zakresie prawa naturalnego ( Dekalogu ). Wolność może powodować niesprawiedliwość, wobec zaistnienia której miłosierdzie staje się wykluczone. Prawo może istnieć bez sprawiedliwości.

Liberalizm ( filozofia „wolnościowa” ) przedkłada aksjomat bytu, w postaci np. dowolnego bodźca – jako motyw istotniejszy od nicości ( braku bodźca ). Zatem na pytanie: „chciałoby się coś ? „, w ramach liberalizmu odpowiedź jest zawsze twierdząca. Dlatego każdy rodzaj impulsu ( w liberalnej kapitalistycznej motywacji ekonomicznej ) bywa ekwiwalentem waloru mogącego generować przychód finansowy.

Filozoficzne podejście opozycyjne wobec libaralizmu, nie hołdujące wolności jako wartości wyższej od sprawiedliwości, przyjmuje założenie o celowości niepomijania waloru nicości ( Null = 0 ) . Konstatacja możliwości braku potrzeby w formie wyrażenia zaprzeczenia w odpowiedzi na pytanie : „ chciałoby się coś ? „, stanowi wyraz umiejętności adaptacji do realiów życia społeczno-politycznego w liberalnym kapitaliźmie.

Uznanie waloru nicości sprzyja idei pacyfizmu sankcjonując ubóstwo jako sygnał ciszy, spokoju, bezruchu, a nawet oszczędnościowej hibernacji, która bywa warunkiem koniecznym przetrwania.

25. IV – 24. VII 2014.

POLITYKA I NAUKA  [ metodologia ]                            

Filozofia, podobnie jak medycyna stanowi połączenie nauki i sztuki. O ile adepci medycyny uzyskują prawo do najgłębszej ingerencji w życie jednostki, o tyle adepci filozofii powinni być wybranymi do możliwości ingerencji w życie ogółu, czyli – do polityki. Znajomość filozofii nie jest tak powszechna jak pęd do władzy. Powszechna jest nieznajomość filozofii przy jednoczesnej żądzy uprawiania polityki. Żaden filozof nie jest per se dobrym politykiem, jednak i politolog nim być nie musi.

Wykształcenie wyższe powinno być warunkiem niezbędnym do uzyskania prawa bycia wybieranym do sprawowania władzy. Przeczące tej zasadzie życiowe przykłady najnowszej rzeczywistości politycznej nie powinny tej reguły zmieniać, nawet gdy taka osoba zostaje laureatem nagrody Nobla, np. w dziedzinie pokoju.

O ile decyzja zawodowa lekarza może mieć znaczenie nawet przez około 120 lat, bo tyle obecnie najdłużej dożywa na świecie człowiek, o tyle decyzje polityczne liczą się w jeszcze dłuższym, historycznym wymiarze czasowym i wymagają znajomości filozoficznej istoty bytu.

Nie chodzi zresztą o samą znajomość istoty bytu, ale i właśnie o znajomość także historii, a przy uprawianiu faktycznym polityki konieczne jest prezentowanie własnej wysokiej kultury osobistej.

            Wśród wyborców często wystarczającym do akceptacji kandydata kryterium jest jego „nośność psychobiologiczna” decydująca o, np. towarzyskiej popularności, powielaniu zachowań idoli filmowych lub książkowych lub skutkowanie płytkiej zasady: „ jak cię widzą, tak cię piszą „.

Znaczenie filozofii uprawianej przez kandydującego do władzy często uchodzi uwadze wyborców z reguły nie znających nawet statutu partii reprezentowanej przez kandydata do władzy. Informacje o filozofii kandydata do władzy można najłatwiej uzyskać na przedwyborczym spotkaniu z nim z możliwością zadawania mu pytań. Ze względu na ilość kandydatów i ograniczenia czasowo-przestrzenne godnym polecenia wydawałby się być wymóg opracowywania przez kandydatów do władzy zunifikowanych, ankietowych, autoryzowanych deklaracji dostępnych, np. również w Internecie, w których prezentowali by oni ich osobiste światopoglądy. Jak dotąd niekontrolowaną społecznie namiastką tych deklaracji są socjologiczne badania opinii publicznej o kandydatach podawane w formie sond przedwyborczych, w znacznym stopniu kształtujące opinie wyborcze społeczeństwa. Jednak co do rzetelności i wiarygodności a priori tych sondaży można by mieć zasadnicze zastrzeżenia.

Wskaźniki zdrowotne społeczeństwa muszą być wiarygodne, oparte na wynikach analiz epidemiologiczno-statystycznych przeprowadzonych w trakcie badań naukowych faktów medycznych. Badania te powinny być przeprowadzane na zamówienie i za odpowiednim wynagrodzeniem przez niezależne instytucje państwowe ( np. Ministerstwo Zdrowia, PAN, uczelnie wyższe i instytuty naukowe ). Rzeczywista praca w ramach tych badań nie powinna być „ zrzucana” na pracowników o innym zakresie obowiązków w formie nakazów i rozporządzeń, bez udzielania im odpowiedniego wynagrodzenia wynikającego z umów na te badania. W przeciwnym wypadku nie należy liczyć na uzyskanie wiarygodnych danych źródłowych, które nie mogą być zdobywane pod chytrym przymusem, lecz być wynikiem rzetelnej pracy naukowo-badawczej. Praca naukowa wymaga szacunku, ponieważ jest bardzo trudno i może ją uprawiać niewielu. Naukowców trzeba godnie wynagradzać za ich elementarny trud pracy, a nie zwodzić możliwością ewentualnego przyznania nagrody za całokształt ich pracy ( np. nagrodą Nobla, orderem, premią ).

                                                                                  Międzybrodzie B., 14.10.2006 r.

TEORIA POZNANIA [ fenomenologia ]       

RELATYWIZM

            Relatywizm jest założeniem o zależności zaistniałych faktów od okoliczności, w których miały miejsce. Jest zatem poglądem o implikacji przyczynowo-skutkowej wydarzeń.

            Zdolności poznawcze każdego człowieka ze względu na swą ograniczoność nie umożliwiają pełnej znajomości stwierdzanych faktów wraz z towarzyszącym im całokształtem okoliczności, poza wysublimowanymi warunkami badawczymi o zdefiniowanych jakościowo i ilościowo czynnikach biorących udział w śledzonym zjawisku.

            Istnieje zatem relatywizm poznawczy. Natomiast szereg znanych z ludzkiej rzeczywistości wydarzeń analizowanych w trybie przyczynowo-skutkowym upoważnia w kontekście globalnym ( racjonalno-empirycznym ) do wydania o nich sądu nierelatywistycznego, a kategorycznie wartościującego.

            Relatywizm moralny jest uzależniony od społecznego statusu osoby dokonującej osądu w kategoriach etycznych. O ile osoba wydająca ów osąd jest poczytalna i z racji swej funkcji społecznej jest uprawniona do podejmowania decyzji wartościującej prawnie dane zjawisko, to relatywizm moralny w tym kontekście, drogą odwoławczą może zostać wykluczony.

MATERIALIZM  I  IDEALIZM

            Świadomość światopoglądową określającą orientację filozoficzno-teologiczną

 można sklasyfikować dychotomicznie jako idealistyczną lub materialistyczną.

            Idealizm zakłada wyższość idei nad materią i jest warunkiem koniecznym do

przyjęcia wiary religijnej. Idealizm można odnieść pośrednio do prawicowej orientacji

politycznej, a materializm – do orientacji lewicowej.

            Orientacja liberalna unika określenia klasyfikującego ją jednoznacznie po

stronie teokratycznej, bądź ateistycznej i pod szyldem „idei wolności” lawiruje

aktywnie ku trendom zdobywającym poparcie polityczne na bazie nieświadomości

społecznej. Istotą liberalizmu jest jego ostateczna nieokreśloność cechująca filozofię

wielowartościową, tj. wnioskowanie i decydowanie wg reguły: ani tak, ani nie, lecz

inaczej. Liberalizm może być zakamuflowaną formą materializmu.

            Materializm wynika z konsumpcjonistycznej przesłanki o wyższości wejścia

w posiadanie nad atrybutem idealizmu gloryfikującego istotę bytu per se.

            Istnieją biologiczne, atawistyczne, uwarunkowania materializmu oparte na

pożądaniu mienia uwypuklone jako charakterologiczna wadliwa cecha chciwości.

Tendencja konsumpcjonizmu wyraża się zarówno w natrętnej postawie ” ku mieć „,

jak i popędowym zachowaniom hedonistycznym do przeżycia doświadczenia z kręgu

erotycznego. Materialistycznym przejawem seksualizmu jest niedorozwój

transcendendentalnej postawy wobec idei prokreacji. Polega on na zatrzymaniu się

na etapie kopulacyjnego faktu wejścia w incydentalne posiadanie do własnego

wykorzystania części ciała partnera (-ki ), jako calkowitego spełnienia naturalnej

potrzeby, co w rzeczywistości pozbawia parę rozumienia sensu filogenezy życia.

            Materialistyczny atawizm seksualny u mężczyzny wynika z dążenia do

pozyskania cielesnego poprzez obleczenie się w sarcs. U kobiety atawizm ten

przejawia się odwrotnie, w dążeniu do pozyskania cielesnego drogą internalizacji

sarcs do własnego wnętrza. Dualizm ten wynika z fizjologii kopulacji i stanowi

rodzaj intymnego szyfru psychologicznego płci.

            W codziennym, otwartym życiu publicznym ów materialistyczny szyfr

atawistycznych potrzeb przyjmuje odwróconą postać behawioralną obu płci, być

może podświadomie maskujących swe egoistyczne tendencje. Materializm 

u mężczyzn powszechnie przejawia się w tendencjach uporządkowanego

kolekcjonerstwa nieujawnianego zwyczajowo. Gromadzenie walut na kontach,

nieruchomości w plenerach, pojazdów w garażach i drobniejszych zbiorów rzeczy

w zaciszu z reguły idzie w parze z niewykorzystywaniem ich w życiu w pełni,

a jedynie posługiwaniem się nimi jako bronią wobec domniemanych rywali 

w postaci przejawów pychy. U kobiet materializm przejawia się na ogół bardziej

ekstrawertywnie – jako eksponowanie garderoby, biżuterii, fragmentów

wypielęgnowanego ciała i innych walorów rzeczowych będących w posiadaniu

takiej osoby. Podobnie jak u mężczyzn, te uwypuklane przez kobiety synonimy

realnych wartości służyć mają zdobywaniu przez nich znaczenia i władzy nad innymi.

            W przeciwieństwie do materialisty – klasyczny idealista nie przywiązuje

wagi do żadnych rzeczy, które nie są egzystencjalnym warunkiem spełnienia

jego niezbędnych, naturalnych potrzeb. Idealizm wyraża się w realizacji postaw

przejawiających altruizm. Altruizm może, ale nie musi wyrażać się dysponowaniem

walorami materialnymi na rzecz innej osoby. W przeciwieństwie do materialisty,

idealista gotów jest dokonać ofiary czasu, wyrażając bezinteresownie swą cierpliwość

innej osobie. Można stwierdzić, że czas ma wartość wyższą niż pieniądz, czyli

ekwiwalent materii, gdyż czas każdej osoby jest określony i ma swój skończony

wymiar ostateczny. Materia może być zdobywana w nieskończoność, a proces

gromadzenia środków na czyim koncie może teoretycznie trwać nawet po śmierci

właściciela inwestycji generującej przychody.

            Materializm nie jest charakterystyczny dla całej populacji o orientacji lewicowej.

Deklarują go socjaliści, podobnie jak część liberałów. Pozostała część liberałów okazuje

się być materialistami wraz z dowiedzeniem im hołdowania ateizmowi. Natomiast wykazujący orientację ekstremalnie lewicową komuniści stanowią de facto ateistów zdeklarowanych idealistycznie. Można stwierdzić że idealizm ateistyczny jest

wynaturzeniem. Można dowieść, że prowadzi on jakąkolwiek drogą w ślepy zaułek.

Zawęża on antropocentrycznie  świadomość bytu. Komunizmowi i wszystkim przejawom idealistycznego ateizmu brak jest ewolucyjnej cechy transcendencji od wyobrażalnej rzeczywistości.

 Każdy monoteizm, w tym chrześcijaństwo, jest idealizmem. Urzeczywistnianie idealizmu jest możliwe w katolicyzmie drogą nauki i  dowiedzionych faktów Jezusa Chrystusa, a na Jego wzór wszystkich osób uznanych za święte. Innych wzorów i przykładów doskonałości w sferze ludzkiego bytu brak.

                                                                       Międzybrodzie Bialskie, V 2011.

WIEDZA, A WIARA

Warunkiem niezbędnym każdej wiedzy jest wiara. Podłożem uznania informacji za prawdziwą, a więc – uzyskania wiedzy,  jest dokonanie  wcześniejszego  założenia,  a więc aktu wiary, że mamy do czynienia z rzeczywistością. Nie istnieje wiedza bez jej składnika pierwotnego jakim jest wiara. Wiara ma swoje źródło w Naturze. Można ją dostrzec na poziomie instynktów regulujących życie i śmierć. Świadomość życia i nieuchronnej śmierci są cechą jaźni, która stanowi połączenie wiary z pierwotną wiedzą.

Wiara religijna jest pierwotna do wiedzy religijnej, czyli teologii. Teologia stanowi synonim metafizyki, będącej zasadniczym problemem filozoficznym. Przykładem rozwiązania tego problemu jest np. tzw. „zakład Błażeja Pascala”, znanego fizyka i filozofa francuskiego.

Warunkiem niezbędnym wiary religijnej jest światopoglądowa orientacja idealistyczna, w przeciwieństwie do orientacji materialistycznej. Człowiek będący materialistą ( przede wszystkim zwolennicy polityki lewicowej ) niemal automatycznie, choć często nieświadomie, zmierza do ateizmu. Jest to człowiek, który nie wierzy w istnienie Boga. Osoba ulegająca pobudkom materialistycznym, np. będąca pod wpływem doktryny liberalizmu, może nie chcieć określać się jako ateista, czy materialista, lecz być agnostykiem, czyli osobą wykazującą ustawiczną ucieczkę przed wiarą religijną z jednej strony i ateizmem z drugiej strony. Jest to przejaw uznawania filozofii wielowartościowej ( niezgodnej z logiką cyfrową ). Agnostyk może być deistą, czyli osobą, która wierzy w stworzenie Świata przez Boga, lecz nie wierzy w Jego późniejsze, obecne i przyszłe ingerencje w życie ludzi i Świata, w które wierzy teista, czyli człowiek mający wiarę religijną.

Wszyscy ludzie wierzący w obecność Boga są idealistami. Bóg jest Duchem, Którego można odnieść do Idei. Idee są dostępne jedynie myślom i wyższym uczuciom, w przeciwieństwie do materii, która jest dostępna zmysłom. Tylko człowiek potrafi być idealistą. Każde zwierzę jest materialistą, bo kieruje się tym co pożąda lub czego unika poprzez obrazy, dźwięki, zapachy, dotyk, wibracje, temperaturę. Idee wykraczają poza pojęcia wyobrażalnego komfortu fizycznego i psychicznego. Idea zmartwychwstania, a często nawet idea męczeńskiej śmierci jest dla osób zawężonych do materializmu niewyobrażalna. Ateiści i agnostycy są bezradni wobec faktu wstępowania w ludzi Ducha Świętego ( jak np. w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, czy w Sakramencie Bierzmowania )i wobec takich zjawisk zaprzeczają nie tylko tym Ideom, ale i Kościołowi, Religii i istnieniu Boga w ogóle. Dzieje się tak dlatego, gdyż bronią oni rzekomej logiki swych światopoglądów. Materialiści, ateiści, liberałowie i agnostycy uznają systemy wartości skonstruowane według drabiny prowadzącej do ich własnego komfortu fizycznego i psychicznego, jako dobra najwyższego, czyli – hedonizmu.

W hedonizmie własna przyjemność jest najważniejsza i jej uzyskanie następuję drogą pomijania niezbędnych potrzeb innych osób, ignorowania nieszczęść innych osób, którym nie poświęca się uwagi, nawet gdy giną, a aby im pomóc – trzeba zrezygnować z własnej przyjemności. Szerzenie się takiej wynaturzonej  ideologii niszczy pokój.

Cierpliwość ( die Geduldigkeit ) jest drogą właściwego zachowania i kierunków rozważań i oddziaływań emocji, które naprowadzają człowieka na właściwą relację z Bogiem.

GOTT MIT UNS !

                                                                       Międzybrodzie Bialskie, 11.06.2011 r.

SPÓR IDEOLOGICZNY O ZACHOWANIE ŻYCIA JAKO DOBRA WYŻSZEGO OD EKSPANSYWNEGO WYMIARU WOLNOŚCI

TEZY:

– aborcja,

– eutanazja,

– antykoncepcja,

– poczynanie metodą in vitro,

– hołdowanie odmiennościom orientacji seksualnej,

są działaniami nie wynikającymi z dążenia do trwałości życia, przeciwnie – ich ukrywany skutek jest zabijaniem, którego osnową jest ideologicznie sankcjonowane zło. Pozór zapewniania realizacji potrzeb stanowiących rzekomy sprzeciw przed prawem do pojmowanej ekspansywnie wolności, usiłuje narzucać destruktywne reguły współistnienia obywateli za cenę nietolerancyjnej eliminacji osób tradycyjnie kultywujących naturalne prawa egzystencji.

ZAŁOŻENIA :                                        

– I początek nowego życia stanowi zygota,

– II śmierć następuje w warunkach naturalnych w czasie, na którego wybór nie ma woli żadnego człowieka,

– III fundamentalnym celem współżycia jest dążenie do zachowania ciągłości gatunku,

– IV prokreacja biotechnologiczna powoduje w dominującej części śmierć istot wzbudzonych do życia, a echa jej skutków ubocznych dla ludzkości mogą być nieprzewidywalnie groźne; metoda in vitro nie leczy niepłodności, a jest wyrazem skrajnej pychy człowieka z kreatywną potencją, wobec Stwórcy,

– V genetycznie nieodwracalna determinacja płci jest cechą Natury, a spekulacje liberalizujące orientację seksualną do sfery woli wyboru dowodzą braku poczucia ram woli i hołdowania pojęciu ekspansywnie pojmowanej wolności, jako utraconej tolerancji dla prawa naturalnego.

PRZESŁANKI :

Ośrodki liberalno-lewicowej władzy ugruntowanej materialistyczną ideologią osadzoną na założeniach filozoficznych przejawianych w twórczości, np. K. Marksa, F. Nietschego i Z. Freuda, wobec polemiki środowisk prawicowych o ugruntowanej tradycją filozofii zakorzenionej w prawie naturalnym, uniemożliwiają demokratyczny dialog społeczny w sprawie istoty życia będącego powszechnym dobrem w relacji do ukrywanego kultywowania ideologii śmierci, jako rzekomego marginesu dobrodziejstwa wolności pojmowanej ekspansywnie i nietolerancyjnie.

Dialog społeczny jest przez ośrodki liberalno-lewicowej władzy niepodejmowany przez piętnowanie środowisk prawicowych stwarzaniem konfrontacji ideologicznej wobec, z gruntu, ateizujących, często ukrywanych w tym wymiarze – postaw hierarchów oddziaływań politycznych.

DOWODY :

Zarzut sporu ideologicznego nasuwa rozpatrzenie zależności pomiędzy rzeczami ( materią, której kwintesencją są pieniądze ), a ideami (z których najważniejszą jest Bóg ). Zatem „spór ideologiczny o zachowanie życia jako dobra wyższego od ekspansywnego wymiaru wolności” ma filozoficzne spojrzenie na byt jako przejaw dualizmu ludzkich dążeń:

– bądź „ideologicznych” – do naturalnego dobra, prawdy i piękna – czyli Boga,

– bądź materialistycznych – do wyznaczalnych ekonomicznie wartości, podporządkowujących wartość życia i wolności jako pochodnej ludzkiej woli, wymiernym wskaźnikom kultywującym „ideologie” partykularnych, przejściowych trendów poszukujących istoty bytu poza Bogiem.

                Podważanie pierwszego ( I ) z założeń, które leży u podłoża skrupułów każdego przed aborcją, dowodzi na sprzeczność jego myślenia z potencją współczesnej nauki. Pomijanie faktu zygoty jako początku nowego życia dowodzi psychopatologicznych uwarunkowań osób opowiadających się za dopuszczalnością kiedykolwiek i jakiejkolwiek formy aborcji.

                Dopuszczanie eutanazji wobec II założenia, świadczy o zaburzenia rozumienia płaszczyzn znaczeń wartości życia per se wobec dopuszczalności istnienia niezawinionego przez człowieka cierpienia u osoby poddawanej eutanazji. Wymiar zła powodowanego eutanazją ( uśmierceniem ) przekracza jakikolwiek wymiar cierpienia, którego znaczenia dopuszczający eutanazję, w swojej pysze „ dawcy upragnionej śmierci „ – nie jest w stanie pojąć.

                Rekreacyjny aspekt współżycia nie eliminuje III założenia dowodzącym istnienia II prawa biologicznego w całej Naturze, zakładającego wyższość potrzeb przetrwania gatunku nad jednostkowymi zachowaniami par kierujących się incydentalnie pobudkami hedonistycznymi.

                Akceptowana przez realizujących procedury prób rozmnażania in vitro ponad 90-cio % śmiertelność powołanych przez nich do życia istot nie jest wytłumaczalna naturalną selektywnością sił przyrody ( podważa założenie IV ), gdyż biotechnologia ta zachodzi poza naturalną biocenozą i nie podlega regułom jej funkcjonowania ( naturalnego doboru ). Konsekwencje manipulacji cytologicznych, wraz z ich uwarunkowaniami eugenicznymi, wobec sfery przekazywania życia, której psychobiologiczny charakter zamienia się w industrialną technologię proekonomiczną, budzą trudne do przewidzenia obawy o pesymistyczne następstwa dla lekkomyślnych osób roszczących prawa do urodzenia dziecka i ich zstępnych, poza kontekstem prawa do życia innych ludzkich istot i w myśl ekspansywnie pojmowanej wolności, stanowiącej pogwałcenie prawa naturalnego. Ekonomicznie uwarunkowana przemysłowa biotechnologia nie działa wg reguł psychobiologicznych wpisanych w prawo i zobowiązanie dwojga małżonków do naturalnej prokreacji. Przyszłościowe cele rodzinne małżeństwa nie są celami kardynalnymi biotechnologii in vitro. Siłę napędową in vitro wspiera potęgowanie ilości niepowodzeń sztucznych zapłodnień, uśmiercanych istot ludzkich i wykazywanych na bieżąco, dzięki nauce – szkód dotychczas wyrządzanych w oparciu o zasady wcześniej stosowanego sztucznego rozmnażania – jak w mechanizmie błędnego koła, które unicestwia coraz więcej istnień ludzkich.

                V założenie stanowiące kontrideologię gender dokumentuje fakt zagubienia przez rzesze osób o tzw. odmiennej orientacji seksualnej – znaczenia wolnej woli w ludzkiej psychice. Świadomość determinant genetycznych urodzonego własnego ciała narzuca ukierunkowanie woli na poczucie określonej orientacji seksualnej i wynikających z niej wzorców zachowań na całe życie. Podejście liberalizujące biologiczną rzeczywistość płci dowodzi istnienia głębokiej psychopatologii, w którą współczesna psychiatria nie umiejąc sięgać, traktować zaczęła przed ok. 50 laty w USA jako balast zasługujący na miano formy psychofizjologicznej, na wzór ludzkiej rasy. Błędne zakłamanie o niepatologicznym charakterze uwarunkowań odmiennych orientacji seksualnych wydaje się być skutkiem niewydolności psychologiczno-pedagogicznych struktur społecznych hołdujących liberalno-lewicowym nurtom filozoficznym.

Bielsko-Biała, 10.10.2013 r.

PYCHA

Pycha tego życia, podobnie jak pożądliwość oczu i pożądliwość ciała są w Ewangelii uznanymi przyczynami zła na świecie. Pycha jest zaprzeczeniem pokory i posłuszeństwa, które obok ubóstwa i czystości są cnotami niezbędnymi do życia w świętości. Pycha wynika z zaburzenia relacji wobec Boga, którego pomijając, kreuje się człowieka na „bóstwo”. Pycha świadczy zatem o przecenianiu własnej wartości, o nieuzasadnionym, nadmiernym poczuciu własnej doskonałości i rzekomo przysługujących z tego tytułu praw i przywilejów. Pychę często bardzo trudno jest zidentyfikować i odczuć.

LENISTWO

Zalążkiem lenistwa może być postawa nieumiarkowania wobec snu polegająca na nadmiernym wykorzystywaniu czasu na spanie, drzemki i polegiwanie.

Sen jako przejaw najbardziej fizjologicznego wypoczynku powoduje aktywizację procesów anabolicznych sterowanych przywspółczulnie.

Zachowanie równowagi współczulno-przywspółczulnej, a w konsekwencji procesów anabolizmu i katabolizmu jest warunkiem zdrowotnej homeostazy.

Podobnie jak nadmierna aktywizacja współczulna, prowadząca do wyczerpania sił organizmu ( w nadmiernej pracy, w przeciążeniu stresem ), tak i nadmierne korzystanie z biernego wypoczynku ( dominacja przywspółczulna ) są czynnikami ryzyka utraty zdrowia.

Zatem wada zachowania pod postacią lenistwa przebiegającego w formie nałogowego nadużywania okoliczności prowadzących do snu, obok negatywnego wydźwięku moralnego ma także istotny aspekt medyczny.

26.12.2007 r.

SUMIENIE 

Sumienie wydaje się być najwyższą czynnością nerwową w sferze myślenia, gdy miłość jest najwyższą czynnością nerwową w sferze uczuć. Wiara i nadzieja wydają się być najwyższymi czynnościami nerwowymi w sferze woli.

Sumienie jest przejawem autokrytycyzmu umożliwiającego nozognozję w sferze ducha, gdy przejawia on nieprawidłowości. Stan ten objawia się jego wyrzutami, poczuciem nieczystości sumienia lub posiadania „czegoś złego” na sumieniu. Jest to rodzaj bilansu uzyskiwanego drogą pełnego, zamierzonego, a czasem mimowolnego, cząstkowego „ rachunku „ sumienia. Bilans ten polega na zestawianiu, porównywaniu, wartościowaniu, porządkowaniu i tworzeniu ( gdy chodzi o zamiar przyszły ) faktów z własnego doświadczenia myśli, uczuć, zachowań, zaniechań lub wyobrażeń wobec uznawanego systemu wartości i idei.

NAŁÓG

Nałóg, czyli uzależnienie, np. od używek jest przejawem chorobliwego przewartościowania osiągania uczucia przyjemności ponad cele zdrowotne. Uzależnienie od osiągania przyjemności powodowanej realizowaniem nałogu jest zaporą w dążeniu do szczęścia. Szczęście ma wymiar nagrody odroczonej, związanej z trwaniem w nadziei na jego osiągnięcie. Właśnie sama nadzieja jest pierwiastkiem radosnym, aczkolwiek nie hedonistycznym i ona jako naturalny, zdrowy czynnik motywacyjny powinna zdominowywać pierwotnie biologiczne uwarunkowania uzależnienia od poczucia przyjemności jako sedna nałogu. Trwanie w nałogu świadczy o braku wolnej woli, czyli mechanizmu afektywnego, w którym cnoty kardynalne są fizjologicznymi motorami motywacyjnymi. Przeciwieństwem tego stanu jest uzależnienie czynnikiem warunkującym przyjemność – przeciwieństwo bólu i cierpienia, które w skrajnej postaci jest przejawem patologii i powinno być zwalczane podobnie jak ból i cierpienie.

Można rozważyć zależność: odczuwanie bólu i cierpienia jest skutkiem szkodliwego wpływu otoczenia na nas, natomiast odczuwanie przyjemności i euforii powodować może szkodliwe skutki w otoczeniu z naszego powodu. Zjawiska te mają swoją rozciągłość (konsekwencje) czasowe i przestrzenne.

Międzybrodzie Bialskie, 25.05.2008 r.

MEDYCYNA, PSYCHOLOGIA I BIOETYKA

ŚWIADOMOŚĆ

Conscientia – Sensorium – Vigilantia

Świadomość w szerszym znaczeniu, społeczno-historyczna, bliskoznaczna pojęciu sumienia, stanowi przedmiot zainteresowań szerokich kręgów cywilizacyjnych. Jej zdrowie warunkuje pokój i umożliwia tworzenie i podtrzymywanie właściwych relacji międzyludzkich. Ma wymiar indywidualny, ale jest rozumiana także w sensie jakości ugrupowań ludzkich. Conscientia jest pojęciem z kresów medycyny.

Świadomość w węższym znaczeniu jest atrybutem jednostki przejawiającej aktywność psychiczną. Jest domeną psychologii, a w niej i psychiatrii. Warunkuje ona przeżywanie zjawisk czasowo-przestrzennych.

Współdziała i przechodzi w zjawiska pamięciowe. Sensorium stanowi zadanie dla działań medycznych w krytycznych jej chwilach. Istnienie tej formy świadomości jest cechą ludzką. Czy należy jej odmawiać zwierzętom posiadającym rozwinięty mózg ? Nie wiem.

Przytomność ( Vigilantia ) jest pojęciem medycznym z zakresu neurologii. Warunkuje ona istnienie dwóch wyżej wymienionych pojęć. Można ją utożsamiać ze stanem czuwania w odróżnieniu od snu u człowieka i zwierząt. Jednak osobnik w zdrowym śnie nie jest nieprzytomny. Z reguły bezpośrednim poprzedzeniem śmierci jest choćby krótkotrwały stan nieprzytomności jako schyłkowy okres biologiczny. Nieprzytomność bywa odwracalna w zależności od warunkujących ją przyczyn, na które potrafimy, bądź – nie, wpływać.

Nowy Rok 2005, Bielsko-Biała

W oparciu o „ Psychiatrię Kliniczną” tom I

Prof. T. Bilikiewicza, PZWL, W-wa 1988 r.

zinterpretował S.A. Graff

Szczęśliwa niepamięć

Szczęście zawarte w spokoju doświadczane być może w samotności, ale w poczuciu zdrowia i świadomości czasu upływającego jak woda w strumieniu, czyli przejawu fragmentu samej natury bez próby ingerencji w jej bieg.

Pojęcie czasu jest terminem bliskoznacznym pojęciu życia doczesnego. Ofiara czasu jest ofiarą cząstki własnego życia dla innej osoby i jej potrzeb, dla wybranej idei, dla podjętego przedsięwzięcia.

Niezwykle istotny powinien być świadomy zamysł przeznaczenia określonego czasu na zamierzony cel. Ten czas będzie niepowtarzalny i stanie się bądź powodem do chwały, bądź powodem do żalu, ze względu na wybór celu i jakość troski o realizowany w tym czasie cel. Życie i czas mają strumień jednokierunkowy. Kierunek o zwrocie przeciwnym to dana nam umiejętność refleksji, wspomnienia, możliwych także w formie odczytu zapisków, zdjęć, dźwięków, filmów i innych pośrednich form sztuki.

Wyrazem przeszłości jest nasza pamięć, o której utratę przejawiamy z reguły lęk. Pamięć jednak, podobnie jak rodzaj pojemnika, przechowuje także elementy szkodliwe z punktu widzenia zdrowia jednostki i jej rozwoju ku szeroko rozumianemu dobru.

W trakcie życia każdy człowiek doznaje urazów, a niektóre z nich mają charakter wyłącznie psychiczny. Stają się one podstawą dla kształtowania negatywnego doświadczenia na temat sprzężonych z nimi w czasie, bądź w sekwencji – życiowych faktów. Można by wnioskować, że zachowywanie w pamięci wydarzeń związanych z traumami psychicznymi staje się przyczyną naszego mijania się z rzeczywistą prawdą o życiu ze względu na ich jednostkową wybiórczość i nieuchronnie im towarzyszący subiektywizm.

Z kolei pewne przeżycia, którym zostaliśmy poddani w naszym życiu na wskutek niechcianych przez nas oddziaływań, mogły ukształtować w nas pozornie racjonalne i niekoniecznie pożyteczne poglądy, pomimo iż doświadczenia, które im towarzyszyły nie były powiązane z przeżyciem urazu psychicznego.

Wydaje się zatem, że nie tylko umiejętność zapamiętywania, wiernego przechowywania w pamięci i przypominania są bezwzględnymi wartościami elementarnymi zdrowia psychicznego, ale i umiejętność zapominania jest wartością powszechnie niedocenianą – również ze zdrowotnego punktu widzenia.

Bielsko-Biała, 2007-06-30

PSYCHONEUROBIOLOGIA

Świadomość funkcjonuje u człowieka podczas snu w jego fazie REM w postaci marzeń sennych oraz w stanie czuwania, gdy jest się przytomnym.

Funkcje wegetatywne będące wyrazem reakcji hormonalnych, działania układu współczulnego i przywspółczulnego oraz procesy enterogenne związane z działaniem autonomicznego unerwienia przewodu pokarmowego, jak również dopływ bodźców czuciowych ( aferentnych ) mają miejsce zarówno podczas snu jak i czuwania. Pobudzenia aferentne podczas snu na ogół ogniskują się w ośrodkach podkorowych ( w obrębie międzymózgowia ).

Przytomny człowiek czuwający doznaje wrażeń czuciowych, przeżywa doznania faktów psychicznych mogących stać się świadomymi i wykazuje reakcje ruchowe ( eferentne ) poprzez swoje zachowanie ( behawior ), również świadome w neurofizjologii.

Fakty psychiczne zachodzą w oparciu o dopływ bodźców czuciowych ( aferentnych ) z receptorów osoby, która postrzega oraz w wyniku przypominania doznań zawartych w pamięci.

W toku faktów ( zjawisk ) psychicznych, które mogą zostać uświadomione, a wywodzą się z postrzegania lub pamięci leżą czynności emocjonalne i poznawcze, których zaistnienie warunkuje świadome przejawianie zachowań ( procesów behawioralnych ).

Planowane postrzeganie ( odbiór bodźców ), czyli obserwacja, korzystanie z pamięci ( zapamiętywanie, przypominanie ) oraz czynności poznawcze umysłu ( intelekt ) wymagają udziału

uwagi niezbędnej także podczas reakcji eferentnych będących wykładnikiem behawioralnym funkcji neuropsychicznych.

Przechowywanie w pamięci jest zjawiskiem nieświadomym lecz podlegającym w procesie przypominania ( przeszukiwania pamięci i znajdowania informacji ) uświadamianiu.

Obok funkcji uwagi sterującej logiką i harmonią ( porządkiem czasowo-przestrzennym ) obserwacji , procesów poznawczych ( którymi są dominujące idee nadrzędne, idee będące myślami w postaci sądów oraz przedstawienia rozumiane jako wyobrażenia spostrzegawcze i pochodne ), czynnikiem niezbędnym do istnienia tych procesów jest napęd.

O ile uwaga przejawia się w jej koncentracji ( wybiórczym zogniskowaniu , skupieniu ), wybiórczości, przerzutności, podzielności, pojemności ( zakresie ) i trwałości, o tyle napęd charakteryzują : pierwiastek woli i przejawy tendencji zachowań sygnalizujące samo zachowanie ( behawior ), które samo w sobie z chwilą zaistnienia dowodzi istnienia skutecznego napędu.

W zakresie czynności poznawczych stanowiących kontinuum spostrzeżeń, następują wyobrażenia spostrzegawcze w formie wrażeń ( czuć ) prostych i złożonych. Natomiast wyobrażenia

złożone wytwórcze lub odtwórcze formują się w oparciu o czucia oraz wspomnienia. Na tym etapie zachodzi współudział czynności poznawczych z nakładającymi się nań zjawiskami emocjonalnymi ( uczuciowymi ) o charakterze pierwotnym ( popędowym ) i przedlogicznym. Emocje te powstają w obrębie układu limbicznego z podwzgórzem i korą płata brzeżnego łącznie. Można do nich zaliczyć np.: radość, rozkosz ( uczucia przyjemności , atrakcji) uruchamiane bodźcami komfortowymi, a aktywizujące reakcje konsumpcyjne, lęk i strach – uczucia awersyjne zagrożenia stanu potrzeb neuropsychologicznych podobnie jak – gniew, złość ( uczucia prowokowane stresem i frustracją) wyzwalane bodźcami bólowymi ( powodującymi cierpienie ) lub ich sygnałami prowadzacymi do reakcji unikania, ucieczki, bądź agresji.

Elementarnym przejawem świadomości jest jaźń, która jest strukturą neuropsychiczną najbardziej odporną na patologię i stanowiącą odpowiednik samoświadomości ( self ). Wspóldziałanie

jaźni z pamięcią i spostrzeganiem warunkuje elementarne zjawiska orientacji. Orientacja co do własnej osoby wyraża się jako tożsamość i jest mniej podatna na stany ograniczonej przytomności

(np. w zasypianiu ) niż orientacja w przestrzeni i czasie, które wówczas łatwiej wygasają.

Dyspozycje faktów psychicznych przejawiające się jako osobniczo charakterystyczny tonus napięcia neuropsychicznego określający szybkość pobudzeń nerwowych, sprawność uwagi i napędu

warunkują temperament. Natomiast wzajemne relacje pomiędzy oddziaływaniem czynności poznawczych i emocjonalnych o charakterze pierwotnym wraz z ich efektoralną reakcją behawioralną

jest wyrazem charakteru. Wyższe czynności poznawcze, tj. idee nadrzędne oraz myśli w postaci sądów klasyfikujących i realizujących są wraz z przejawami uczuć wyższych ( jak np.: miłość,

wiara, nadzieja, szczęście, spełnienie, szacunek, zaufanie, beztroska, spokój, żal, niezadowolenie, bezradność, pustka, rozpacz, wstyd, zobojętnienie, zniechęcenie, zniecierpliwienie, smutek,

zazdrość, pogarda, nienawiść ), z których niektóre mają w zależności od stopnia uświadomienia charakter prelogiczny współdziałają ze sobą na polu osobowości.

Najwyższym przejawem świadomości, którego wymiar określa stopień rozwoju osobowości jest sumienie.

B-B, Wielkanoc 2013

             ZABURZENIA ORIENTACJI

            Prawidłowa orientacja jest jedną z podstawowych funkcji zdrowej psychiki. W stanie czuwania orientacja jest niezbędną predyspozycją do realizacji elementarnych potrzeb związanych z popędami tj. zachowania własnego życia i gatunku. Zaburzenia orientacji są sygnałem głębokich dysfunkcji neuropsychicznych i świadczą ewidentnie o tak znacznym zaburzeniu zdrowia, że zagrożone staje się życie i to niekiedy nie tylko życie  samego tylko osobnika dotkniętego przypadłością zaburzeń orientacji.

            Ratując osobę będącą w stanie zagrożenia życia od dziesiątków lat wykorzystuje się w błyskawicznej ocenie stopnia uszkodzenia układu nerwowego osoby ratowanej tzw.skalę Glasgow. Diagnostyka stopnia zagrożenia życia jest w tej skali wyrażana w 3- 15 punktach, które oceniają ubytki w 3 sferach aktywności układu nerwowego. Dotyczą one sprawdzenia aktywności dużych mięśni, aktywizacji gałek ocznych i mowy. W zakresie mowy istotą oceny jest sprawdzenie orientacji allopsychicznej ( w czasie i przestrzeni ) oraz autopsychicznej, która bywa uszkodzona w najcięższych postaciach zaburzeń układu nerwowego.

            Orientacja autopsychiczna dotyczy poczucia tożsamości. Elementem świadomości tożsamości jest poczucie przynależności do płci. Zatem również zaburzenia orientacji seksualnej reprezentowane przez osoby dotknięte Queer ( LGBTI ), są głębokimi zaburzeniami zdrowia. Fakt umownego społecznie zakazu określania zaburzeń orientacji seksualnej mianem chorób umożliwia oszczędzanie tym, niestety ciężko chorym osobom, urazu psychicznego ze stygmatyzacją społeczną jaką obserwuje się niestety ciągle wobec chorych z zaburzeniami psychicznymi oraz tej formy urazu psychicznego jaką wiąże się z pełnym uświadomieniem osób chorych na nowotwory o istocie ich schorzenia.

Nielogiczne natomiast wydaje się być karne sankcjonowanie przypadków podejmowania leczenia zaburzeń z kręgu LGBTI, u osób, które leczenia oczekują.

                                                                                                                     Bielsko-Biała, 1.II 2014 r.

                                                                              3.XII 2014 B-B.

KONCEPCJA ANTROPOSYSTEMU

            Zachowanie człowieka ( behawior ) wynika z ciągu oddziaływań jego struktur wewnętrznych, wykorzystywanych narzędzi wyrazu oraz warunków środowiska.

            Struktury wewnętrzne człowieka wyrażające behawior są implikowane decyzjami,

które podlegają prawom fizyki w osiągalnych granicach czasu i przestrzeni.

            Trafność decyzji, jako pochodnych myśli, zależy od sprawności przejawiania kognitywnych

reguł logiki na polu asocjacji uwagi, funkcjonalności pamięci, jakości percepcji i wydolności receptorów.

            Filogenetycznym podłożem myśli są emocje, których gama wyrazu zawiera nabyty aksjomat, a walory jakości i ilości uczuć zależą od ontogenezy z embriogenezą włącznie.

            Emocje protopatycznie wyzwalane są odruchami o znaku atrakcyjnym bądź awersyjnym, co znamionuje dążenie do lub eliminację z pola oddziaływania źródeł bodźca.

            Wywoływane odruchy są warunkowane wzbudzającymi je motywami. Postuluje się pierwowzór estetyki w stosunku do logiki przy nadrzędności etyki w relacjach motywowania.

            Motywy są wyuczane w rozwoju osobowości kształtującej system wartości w konsekwencji współoddziaływania wpływów naturalistycznych struktur wewnętrznych i modulującym kulturę programów gospodarczo-politycznych.

            System wartości opiera się na naturalnych potrzebach, wobec których sztuka, nauka i filozofia z teologią w antroposystemie służą samodoskonalącej ewolucji.

            Naturalne potrzeby przejawiają się świadomie w koncepcji harmonii następstw egzystencjalnych popędów : samozachowawczego, prokreacyjnego i transcendentnego.

Agatologia

Uczynek poprzedzają słowa. Słowa poprzedzane są myślami. Myśli tworzą się w oparciu o wrażenia zmysłowe. Ukierunkowanie percepcji zmysłowej może być wypełnieniem pierwotnych praw natury.

Pierwotne prawa natury zdominowują osobę zaniedbującą wymogi kultury. Kultura wymaga poszanowania praw drugiej osoby na równi z własnymi. Pierwowzorem kultury uwzględniającym prawa natury i przyczyną każdego bytu jest  Bóg.      

                                                 7.III 2012 r.

Dobro jako wartość najwyższa ( AGATOLOGIA ) wobec prokreacji in vitro.

Dobrem jest życie. Dobrem wyższym jest życie człowieka.

Najwyższym dobrem życia człowieka jest obecność w nim Bytu Najwyższego.

Najwyższe Dobro przejawia się w Naturze. Życie z Natury jest więc dobre.

Jest możliwe istnienie spoza Natury i życie wbrew Naturze.

Dobro życia wbrew Naturze jest wątpliwe. Zaistnienie w sposób sztuczny nie musi być złe.

Zaistnienie w sposób sztuczny wbrew Naturze nie jest dobre.

                        B-B, 19.X. 2014. SAP

VITA – Życie Człowieka

Życie jest darem od Boga. Prawo do przekazywania życia daje ludziom Małżeństwo.

Jest to prawo męża i żony do założenia własnej rodziny. Już 1 dziecko i jego rodzice stanowią rodzinę.

Kobiety różnią się częściowo od mężczyzn. Dlatego mąż i żona wzajemnie się uzupełniają. Ich ciała mogą się dopasować w czasie współżycia płciowego w sposób naturalny po ślubie. Pan Bóg upoważnił męża z żoną do współżycia płciowego, które jest początkiem przekazywania życia.

Poczęcie, czyli nowe życie, powstaje wtedy, gdy łączą się ze sobą 2 komórki : plemnik i komórka jajowa. Plemniki rozwijają się u mężczyzn, a komórki jajowe – u niewiast. Od czasu poczęcia do chwili urodzenia się dziecka jego matka jest w ciąży.

W tym czasie ciało matki przez łożysko i pępowinę jest połączone z ciałem dziecka.Prawidłowy poród następuje tą samą drogą co poczęcie – przez srom, czyli z łona.

Po przecięciu pępowiny urodzone dziecko może już żyć poza ciałem matki.

Po urodzeniu dziecko ssie pierś matki, podobnie jak u wielu zwierząt ( ssaków ). Mleko matki to najlepszy pokarm dla noworodka.

WYKŁADY 45-LATKA Z SEKSUOLOGII

Bielsko-Biała, 09.09.2006 -16.04.2007.

Słowo sex pochodzi z jęz. łacińskiego i oznacza „ płeć ”, bądź „ 6 ”. Płeć przyjmujemy rozróżniając rodzajowo pierwiastek męski i żeński. Liczba 6 wydaje się mieć bezpośrednie odniesienie do Dekalogu ( tj. Dziesięciorga Przykazań zawartych w Starym Testamencie Biblii ), w którym szóste przykazanie Boże: „ Nie cudzołóż „ odnosi się do zagadnień płciowości, zawartych tematycznie także w przykazaniu dziewiątym: „ Nie pożądaj żony bliźniego swego „. Oba te przykazania mają podobną relację problemową, lecz przykazanie VI. stanowi głębsze spektrum specyfiki biologicznej, psychologicznej, medycznej i szeregu innych jeszcze pierwiastków naszej kultury dotyczących seksu.

Uproszczenie znaczenia pojęcia „ sex „ do słowa i pojęcia „ miłość „ i do czasownika „ kochać „ oraz traktowanie ich jak synonimów zasługuje na określenie mianami: psychopatii, charakteropatii i socjopatii. Takiego prostactwa należy się wystrzegać, gdyż niweluje ono różnice znaczeń wspomnianych pojęć, które niekiedy mogą oznaczać nawet przeciwstawne fakty.

Wyższość człowieczeństwa nad światem zwierzęcym sprawia, że zdobywamy kontrolę nad szeregiem procesów biologicznych, od których niższe nam istoty są w pełni uzależnione i bezradne wobec ich naporu. Zarówno odżywianie się jak i życie płciowe człowieka zostały poznane od strony praw nimi rządzących i realizacja potrzeb tych sfer naszego życia jest warunkowo podatna pod naszą kontrolę za pomocą wolnej woli. Oczywiście życie seksualne człowieka, podobnie jak u istot niżej zorganizowanych (zwierząt) przebiega na podłożu instynktu zachowania gatunku. Instynkt ów stanowi jedynie biologiczną matrycę, która u człowieka podlega wyższym regulacjom neurobiologicznym, psychologicznym i etycznym. Instynkt ten, jak mówi II prawo biologiczne, domaga się, od każdego zdrowego osobnika od okresu jego dojrzewania, realizacji szeregu zachowań i postaw, które mają na celu przeżycie zwłaszcza aktu płciowego. Stosunek seksualny to tylko jedno z początkowych ogniw łańcucha zdarzeń mających na celu realizację instynktu zachowania gatunku. W myśl II prawa biologicznego kopulacja jest warunkiem niezbędnym do zapłodnienia. Dalsze etapy zamysłu Natury to: ciąża, poród i rozwój potomstwa, które w przypadku człowieka jest najdłuższy czas bezradne i niesamodzielne, co wymaga wychowawczej troski rodziców. Macierzyństwo i ojcostwo, choć wywodzą się pierwotnie z instynktu seksualnego, stanowią zwykle społeczną kontynuację zobowiązań podjętych wraz z uprzednim współżyciem płciowym zdeklarowanym na prokreację.

Wspomniany źródłosłów słowa „sex „ przybliża nam świadomą ocenę naszej płciowości w sumieniu. Wartościujemy nasze zachowania związane z pobudkami seksualnymi tym ostrzej im bardziej ograniczającym nasze prawa wydaje się nam być Dekalog. W rzeczywistości dla osób kręgu kultury judeo-chrześcijańskiej, a więc cywilizacji, z której wywodzi się nasza społeczność, sedno seksuologii sprowadza się do małżeństwa, jako jedynej formy partnerstwa umożliwiającej, aprobującej, a nawet nakazującej istnienie współżycia płciowego. O zespoleniu seksualnym i miłosnym zarazem można mówić w odniesieniu do relacji małżeńskiej. W takiej relacji dwoje osób płci przeciwnej związanych poprzez małżeństwo w imię wzajemnego uczucia podejmuje aky płciowe, które dopuszczają możliwość, niezależnie od chwilowej ich intencji – poczęcia nowego życia i przyjęcia go do rodziny. Miłość małżeńska jest jedyną formą podporządkowania instynktu zachowania gatunku potrzebom ogólnospołecznym, gdyż obejmuje swym zasięgiem całość wspomnianego łańcucha ogniw II prawa biologicznego: od zalotów i tzw. „ gry wstępnej „ poprzez zespolenie płciowe, aż do potencjalnych przejawów rodzicielstwa.

Bezpośrednie zachowania seksualne w małżeństwie obejmują, poza wspomnianym aspektem prokreacyjnym współżycia płciowego, także czynnik więziotwórczy zespoleń płciowych współmałżonków określany niekiedy mianem seksu „ rekreacyjnego „, w opozycji do seksu „ prokreacyjnego „. Czynnik więziotwórczy, podtrzymujący więź małżonków w sensie biologicznym i psychologicznym, uczuciowym jako akt całkowitego oddania się najbliższej osobie zwykle nie ma intencji poczęcia potomstwa i wymaga stosowania naturalnej regulacji poczęć. Regulacja ta polega na rozpoznawaniu okresów płodności żony podczas cyklu miesiączkowego i na związanej z nią okresowej wstrzemięźliwości płciowej, a nie na stosowaniu jakichkolwiek form antykoncepcji.

Oczywiście potrzeby płciowe narastają bardzo silnie u nastolatków, które jednak powinny dążyć do sublimacji tych pobudek poprzez czynne uprawianie sportu, taniec i inne formy aktywności pozapłciowej, w tym – zintensyfikowaną naukę, uprawianie sztuki oraz udział w życiu społecznym, towarzyskim, grupowym o ogólnorozwojowym wzorcu kulturowym. Podobne wskazówki dotyczą osób dojrzałych, a żyjących samotnie w sensie egzystencji pozamałżeńskiej. Wspomniane formy sublimacji potrzeb płciowych mogą być właśnie przejawami miłości ze strony tych osób, dla których erotyka czasowo wymaga pełnej kontroli. Kontrola ta wynika z funkcji kory płatów czołowych, w których ma swoje siedlisko sfera uczuć wyższych charakterystycznych dla kultury człowieka. Kora płatów czołowych umożliwia zachowanie się podporządkowujące instynkty ideom i zamiarom związanym z życiem transcendentnym.

Trudny dla większości ludzi stereotyp wyboru zachowań alternatywnych w dziedzinie seksu polega na rozróżnieniu pomiędzy:

• zastępczymi formami rozładowania potrzeb płciowych poza małżeństwem,a
• bezpośrednimi zachowaniami seksualnymi w małżeństwie.

Dualizm ten wynika ze znajomości całości ludzkiej natury zawartej m.in. we wskazówkach Dekalogu, który dla wielu z nas stanowi jedynie zbiór ograniczających rzekomą wolność nakazów i zakazów.

Bielsko-Biała, 02.06.2007.

BUDOWA I CZYNNOŚĆ UKŁADU PŁCIOWEGO

Anatomia i fizjologia układu rozrodczego stanowi najbardziej różnicujący czynnik pomiędzy płciami.

U obojga płci kierowanie funkcjami seksualnymi odbywa się pierwotnie w oparciu o oddziaływania hormonalne sterowane impulsami mózgu.

Nadrzędnym ośrodkiem jest kora mózgu, której czynność decyduje o ostatecznym zachowaniu. Ośrodek motywacyjny zachowania gatunku mieści się w pierwotniejszej rozwojowo strukturze – układzie limbicznym mózgu, na bazie którego w obrębie podwzgórza impulsacja komórek nerwowych współgra z komórkami wydzielającymi ośrodkowe hormony.

Hormony podwzgórza działają pośrednio poprzez hormony przekaźnikowe jego części uformowanej w przysadkę mózgową, skąd poprzez układ krwionośny penetrują do gruczołów układu płciowego – jajników u kobiet i jąder u mężczyzn.

Układ płciowy kobiety( Anatomia feminae )

Międzybrodzie Bialskie, 16.06.2007.

Układ płciowy kobiety stanowi ludzki narząd rodny, którego funkcja regulowana jest cykliczną aktywnością hormonalną parzystego gruczołu położonego w jamie miednicy mniejszej – jajnika. Jajniki podlegają endokrynologicznej kontroli hormonów mózgowych wydzielanych w podwzgórzu i przysadce ( hormony FSH i LH ), których naprzemienny wzrost aktywności wyzwala menstruacyjne zmiany w obrębie narządu rodnego. Jajnik wydziela estrogeny i progesteron. W mniejszych ilościach hormony płciowe są wydzielane także przez korę nadnerczy, będącą również pod modulującym wpływem hormonalnym przysadki mózgowej.

W jajniku powierzchownie zlokalizowane są mieszki jajnikowe pęcherzykowe będące w różnych stadiach dojrzewania . Dojrzały pęcherzyk ( pęcherzyk Graafa ) zawiera komórkę jajową gotową do jajeczkowania. Na wskutek bodźców nerwowo-hormonalnych, w warunkach fizjologicznych obliczalnych metodą objawowo-termiczną regulacji poczęć, dochodzi do jego oderwania się od powierzchni jajnika ( ovulatio ). Wówczas strzępki jajowodu wychwytują komórkę jajową z jamy otrzewnej i kierują ją do jajowodu.

Płciowe narządy wewnętrzne kobiety od jajnika począwszy, poprzez jajowód zawieszone są w otrzewnej na systemie więzadeł, którymi umocowana jest też macica (narząd pojedynczy), do którego jamy trafia z jajowodu komórka jajowa, bądź zapłodniona zygota, o ile w okresie okołoowulacyjnym miał miejsce stosunek płciowy i doszło do spotkania się komórki jajowej z męskim plemnikiem w drogach rodnych kobiety.

O ile zapłodnienie nie nastąpiło to wówczas komórka jajowa w macicy obumiera wraz ze złuszczającym się jej nabłonkiem i ok. 2 tygodnie po jajeczkowaniu dochodzi do krwawienia miesięcznego u fizjologicznie funkcjonującej kobiety. Z macicy poprzez pochwę, na zewnątrz wydobywa się wówczas krew miesięczna. Trwa to kilka dni, po czym samoistnie krwawienie ustaje.

Zewnętrzne narządy płciowe kobiety sąsiadują bezpośrednio z końcowym odcinkiem układu moczowego, którego cewka moczowa uchodzi do przedsionka pochwy do przodu od niej. Powyżej cewki moczowej znajduje się łechtaczka zakończona żołędzią pokrytym napletkiem. Otoczenie przedsionka pochwy stanowią wargi sromowe mniejsze, otoczone owłosionymi wargami sromowymi większymi, które od góry łączą się we wzgórek łonowy. Do warg mniejszych uchodzą przewody gruczołów Bartholina. Bezpośrednio za sromem znajduje się ujście przewodu pokarmowego, czyli odbyt.

Układ płciowy mężczyzny ( Anatomia masculina ) 

U mężczyzn gruczołem wydzielającym specyficzne hormony płciowe męskie do wnętrza organizmu ( androgeny ) tj.: testosteron i androsteron jest parzysta gonada – jądro.

Pod wpływem androgenów w jądrach powstają męskie komórki rozrodcze – plemniki, których rozwój stanowi złożone zagadnienie.

Dojrzałe plemniki wywędrowują z jąder do najądrzy, które razem mieszczą się w mosznie na kroczu. Stamtąd plemniki przemieszczają się w 2 nasieniowodach stanowiących część powrózków nasiennych do jamy brzusznej. W jamie miednicy mniejszej nasieniowody zataczają pętle i w sąsiedztwie moczowodów i ściany pęcherza moczowego przechodząc w bańki nasieniowodów łączą się z przewodami wydalającymi pęcherzyków nasiennych. Pęcherzyki te są gruczołami wydzielania zewnętrznego, podobnie jak bańki nasieniowodów i gruczoł krokowy ( stercz ) leżący pomiędzy pęcherzem moczowym, a prąciem ( penis ). W sterczu ( prostata ) plemniki dostają się przewodem wytryskowym do cewki moczowej przebiegającej dalej jako wspólna droga moczowo-płciowa łącząca się z kolejnym parzystym gruczołem wydzielania zewnętrznego, opuszkowo-cewkowym, wewnątrz ciała gąbczastego członka męskiego ( prącia ).

Plemniki wraz z wydzieliną wszystkich wymienionych na ich drodze od jąder do prącia gruczołów tworzą nasienie ( sperma ).

Nasienie w warunkach fizjologii jest wydalane z organizmu poprzez prącie w stanie wzwodu ( erectio ), zapewnianego przez sterowane drogą układu autonomicznego (działającego niezależnie od woli) wypełnienie krwią tętniczą jego ciał jamistych. Akt ten ma miejsce fizjologicznie przed wytryskiem ( ejaculatio ) nasienia w czasie stosunku płciowego w pochwie kobiety, bądź mimowolnie podczas fazy REM snu, w czasie której mogą nastąpić zmazy nocne ( polutio ) występujące już u nastolatka.

w oparciu o: J. Sokołowska-Pituchowa: Anatomia człowieka, PZWL, Warszawa, 1988.

Definicja seksualizmu człowieka:

Płciowość ludzka, czyli życie seksualne człowieka w odróżnieniu od zwierząt podlega kontroli rozumu i woli i polega na podejmowaniu aktów płciowych pomiędzy dojrzałymi osobnikami przeciwnych płci w wybranych przez nich świadomie czasie i miejscu w celu umożliwiającym zapłodnienie, bądź z intencją jedynie pełnego zespolenia się psychofizycznego obojga partnerów. Przebieg aktu płciowego jest warunkowany wstępnymi okolicznościami gry miłosnej, które w optymalny sposób zapewnia jedynie Małżeństwo. Istotą aktu płciowego jest stosunek polegający na wprowadzeniu członka w stanie wzwodu do pochwy w stanie lubrikacji, wykonanie ruchów frykcyjnych powodujących osiągnięcie orgazmu u obojga partnerów z wytryskiem nasienia wewnątrz pochwy oraz wyprowadzenie członka z pochwy.

CZYSTOŚĆ

Czystości dochować jest trudno. Bezwarunkowe odruchy związane ze sferą płciowości powodują, że wysiłek woli w tym zakresie może być bezowocny. Można o nią dbać na etapie myśli i rozważanych zamiarów. W fazie realizacji czynów łatwo narazić się na wyzwolenie mechanizmu neuro-, bądź nawet psychotyzacji, o ile przebieg realizacji potrzeb powtarza się wg niefizjologicznego wzorca. Deprywacja potrzeb seksualnych w ich zalążku wydaje się być najmniej szkodliwa, a gdy jest odpowiednio uwznioślana i kanalizowana przyczynia się zasadniczo do rozwoju osobowego.

Czystość wymaga określenia, czy osoba na nią się decydująca jest osoba która

– jeszcze nie podjęła decyzji o zawarciu Małżeństwa, bądź życiu w celibacie;

– żyje w Małżeństwie;

– żyje w celibacie.

Osoby, które żyją w celibacie i te, które jeszcze nie podjęły decyzji o nim, bądź o wyborze Małżeństwa obowiązuje podobna reguła stałej abstynencji seksualnej.

Osoby żyjące w Małżeństwie obowiązuje reguła małżeńskiej wierności i okresowej wstrzemięźliwości seksualnej wobec współmałżonka.

02.05.2009

R O Z W I Ą Z Ł O Ś Ć

Jest wadą nabytą. Dotyczy osobowości. Powoduje zaburzenia zachowania o charakterze czynnika chorobotwórczego jako tzw. ryzykowne zachowanie seksualne. Polega na zdominowaniu jaźni przez instynkt zachowania gatunku, który przejawia się wówczas jako idea nadwartościowa.

Naprawa tej wady wymaga ćwiczeń woli i przeorganizowania stereotypów zachowania się wobec sfery płciowości. Trwanie w tej wadzie, wobec jej dysonansu ze światopoglądem, grozi powikłaniami psychotycznymi.

Akt płciowy będący naturalnym następstwemgry wstępnej poprzedzonej w warunkach psychofizjologii okresem tzw. podrywania ( zachowań kokieteryjnych ) jest przejawem instynktu zachowania gatunku u człowieka.

Jednak rozwiązłość prowadzi w logicznej konsekwencji do promiskuityzmu. Ten z kolei umiejscawia człowieka w okresie jego ewolucji bliskiej do pozostałych Człekokształtnych, pozbawionych kultury duchowej.

Rozwiązłość może się przejawiać nie tylko spełnianiem aktów płciowych w relacjach pozamałżeńskich. Może być ona przejawiana na wspomnianych, poprzedzających seks etapach, bez naturalnej finalizacji. Jest ona jednak wówczas czynnikiem frustracji i prowadzić może do zaburzeń nerwicowych.

ANTYKONCEPCJA A ABORCJA

Antykoncepcja z samego swego źródłosłowu zakłada przeciwstawienie się Czyjejś koncepcji. Stosowanie farmakologicznych środków nazywanych preparatami antykoncepcyjnymi ( contraceptiva ) nie zakłada iż nie dojdzie do zapłodnienia, lecz że dojdzie do sprowokowanego krwawienia miesięcznego na drodze sztucznego oddziaływania hormonalnego w organizmie kobiety. Możliwe jest zatem poczęcie i do 2 tygodni po tym fakcie sprowokowanie Jego poronienia. De facto środki typu contraceptiva stanowią zatem podgrupę zbrodniczych preparatów z grupy Abortiva, które z kolei wywołują sztucznie poronienie stwierdzonej już ciąży. Unikajmy takich złych zachowań !

Aborcja, czyli sprowokowanie poronienia lub mechaniczne przeprowadzenie go jest w każdym przypadku sprzeniewierzeniem się prawu osoby ludzkiej do ochrony poczętego życia. Jest zatem odpowiednikiem ( w pewnym sensie ) zbrodni Eutanasia, wobec żyjącej już w Świecie osoby, choć będącej u schyłku Swej egzystencji.

Sławomir A.P. Graff,

Bielsko-Biała, 30.06.2007

KONTRAANTYKONCEPCJA – ZAŁOŻENIA WSTRZEMIĘŹLIWOŚCI

Erotyzm-seksualność-płciowość stanowi system warunkowania bezwzględnego

( wyzwalania reakcji i zachowań bezwarunkowych ), których naturalnym celem jest rozród.

System ten ulega ontogenetycznemu wzmocnieniu poprzez przeżywanie orgazmu jako

biologicznego wzorca nagrody za podjęcie przeżywania seksualności. Moc oddziaływania tego systemu powoduje, że nie wszyscy potrafią w oparciu o hamowanie kory mózgowej – siłę woli wynikłą z opozycyjnych do seksualności potrzeb, modulować swoje zachowanie bez znamion hedonistycznego determinizmu.

Powszechność bodźców wyzwalających erotyzm dla osoby wykluczającej działania dopuszczające jej rozród implikuje algorytm korowego hamowania naporu tych bodźców i ich propagacji. Przejaw siły woli hamującej erotyzm jest konieczny już na pierwszym progu uświadomienia uruchamiania libido. Niezachowanie tego warunku powoduje, że propagujący

się w mózgu bodziec ma coraz mniejsze szanse wygaszenia. Wynika to z drugiego prawa biologicznego ( o zachowaniu gatunku ), a tym samym funkcji i budowy mózgu per se

określonej na realizację zachowań mających na celu kontynuację życia własnego ( pierwsze prawo biologiczne ) i potomnych.

Bodźce erotyczne odbierane za pośrednictwem zespołu receptorów trafiają drogami czuciowymi do wzgórza. Stąd ich „echo” przenika do kory mózgu, a z drugiej strony stymuluje międzymózgowie. W przypadku zaktywowania ośrodków podwzgórza bez jednoczesnego impulsu hamującego erotyzm z kory przedczołowej, następuje ośrodkowe umotywowanie działania – behawioru seksualnego wynikłe z filogenetycznej natury naszego organizmu ( II prawo biologiczne ) przejawiającej się m.in. w ustrukturyzowanej sieci połączeń neuronalnych w obszarze niezależnego od woli układu wegetatywnego.

B-B, 12.05.2007 r.

CONCEPTIO – zamiar Pana Boga

„Róście i mnóżcie się” jest napisane w Biblii. Słowa te wyrażają skrótowo ideę zamiaru Boga wobec człowieka. Wszelkie sprzeciwianie się woli Boga jest istotą grzechu, czyli zła. Zło prowadzi do śmierci jego inicjatora.

Podważanie istoty koncepcji Bożej wobec człowieka przejawia się na wielu poziomach ludzkiej egzystencji i w różnych nurtach aktywności jednostek i społeczeństw, często nie w pełni świadomie. Każde sprzeciwienie się koncepcji Bożej jest wynaturzeniem. Wynaturzenia są przyczynami różnorakich patologii na płaszczyźnie biologii – angażującymi medycznie, na płaszczyźnie psychologii skutkując trudnymi sytuacjami kryzysów życiowych jednostek oraz na płaszczyźnie socjologicznej prowadząc do niepokojących sytuacji społeczno-politycznych w wyniku, np. ustawodawczych niekonsekwencji i błędów prawa do jego zasięgu ponadpaństwowego włącznie. Przykład obecny: decyzje instytucjonalne stanowiące o poddawaniu przywilejom wychowawczym dzieci osobom o zmienionej orientacji seksualnej pozostającym w homoseksualnych parach uznawanych za spełniające definicję małżeństwa przy możliwości rodzenia tych dzieci drogą biotechnologii przez organizmy kobiet uwarunkowane komercyjnie do reprodukcji. Jest to dowód jawnego przejawu zła o znamionach zwyrodnienia cywilizacyjnego.

Koncepcja Boża wytycza zawężoną, naturalnie ukierunkowanym i sterowalnym u człowieka popędem zachowania gatunku, ścieżkę życia, która cechuje zdrową, ontogenetycznie poprawną drogę człowieka od młodości do starości spełniającą biblijne zalecenie czystości. Idea purytanizmu, na skutek zbyt daleko idących uogólnień pojmowania czystości intencji, czyli motywu działania, prowadzi do pejoratywnej, nazbyt krytycznej kwalifikacji postaw wyrażających skromność, zwłaszcza w zakresie problematyki poprzedzającej i związanej dosłownie z rozrodem. Fundamentalne dla psychoanalizy i antropologii odkrycia z przed wieku dokonane przez Zygmunta Freuda stanowią jednak często nazbyt uwypuklony na tle innych, równoległych osiągnięć nauki, wykładnik określający uwarunkowania behawioralne wycinka procesu, do jakiego można sprowadzić nasz wieloetapowy byt. Można przyjąć, że Boża koncepcja obejmuje koncepcję panseksualizmu Z. Freuda, lecz odkrycie tego austryjackiego neurologa wymaga niezbędnego uzupełnienia o konsekwencjach biologicznych, czyli naturalnych następstwach, do których determinuje natura w ciągu dalszym procesu, na którego fragmencie skupił się ten lekarz.

Modelowy przykład życiowy koncepcji Boga wyraża postawa dwojga ludzi, którzy zakochują się w sobie. Przestrzegają oni wstrzemięźliwość płciową do czasu sakramentu małżeństwa dowodząc faktu swej dojrzałości nie ograniczanej do biologii, ale obejmującej niezbędne dla małżeńskiego partnerstwa aspekty psychologiczne ze współbrzmieniem systemów wartości i spełnieniem wymogów kulturowych dających przywilej stworzenia środowiska, w którym dopuszczalne i jedynie godne jest zachowanie zakładające możliwość zaistnienie rodziny, do której fundamentalne prawo ma każde dziecko żyjące, planowane, dopuszczalnie akceptowane do poczęcia, jak i wszelkie potomstwo „niechciane”.

Prawidłowy przebieg rozwoju w zakresie budowy i funkcji obejmujących neurofizjologiczne uwarunkowania popędów u większości zwierząt i u człowieka kształtuje definitywnie heterogamię. Wszelka inna orientacja seksualna, zarówno wyrażana behawioralnie, jak i ujawniana oceną psychoneurologiczną świadczy o braku zdrowia u takiej osoby. Przeniesienie fizjologicznego popędu ku płci przeciwnej na zastępczy obiekt jakim może być własne ciało ( autoerotyzm ), ciało osoby tej samej płci ( homoseksualizm ), zwierzę ( sodomia ) lub przedmiot ( fetyszyzm ) wydaje się mieć wspólne korzenie w decyzji o wykluczeniu zamiaru Pana Boga w stosunku do człowieka o dążeniu do rozmnażania się w okowach czystości podejmowanych przez człowieka intencji. Możliwości psychoanalizy są diagnostycznie nie w pełni wartościowe wobec zdolności ludzkiego sumienia w dążeniu do odkrycia zjawiska „ześlizgu” z Bożej koncepcji w kierunku zmienionej orientacji seksualnej.

Realizowanie małżeńskich aktów płciowych w sposób zgodny z Bożą koncepcją zawsze zakłada istnienie prawdopodobieństwa przejawienia się woli Stwórcy o zapoczątkowaniu nowego życia. Nasza wiedza, doświadczenie, umiejętności i wynikająca z cierpliwości zdolność do wstrzemięźliwości umożliwiają normalnym małżeństwom naturalną regulację poczęć, która nie jest antykoncepcją wobec zamiaru Pana Boga w Jego dziele dotyczącym ludzkiej prokreacji. Jakakolwiek forma fizycznej lub chemicznej antykoncepcji ( prezerwatywy, wkładki domaciczne, hormonalne środki doustne, czy transdermalne ) niezależnie od stopnia zaburzenia fizjologii i stwierdzonej możliwości działań niepożądanych zdrowotnie ma na celu antropologicznym hedonistyczny priorytet eliminujący koncepcję Bożą, która przeżycie orgazmu bez zapłodnieniauwzględnia, lecz na nim nie poprzestaje.

Wszelka aktywność seksualna wykraczająca poza małżeńską parę heterogamiczną narusza warunki Bożej koncepcji i niszczy ją poprzez inicjowanie destabilizacji porządku życia społecznego i sprawdzonych antropologicznie co do ich pewności regułzdarzeń interpersonalnych i losów jednostek ludzkich.

„Instytut cerebrologii”, 30.07.2011.

SEKSIATRIA – WYNATURZENIA II PRAWA BIOLOGICZNEGO

Samogwałt ( łac.: masturbatio ) jest zaburzeniem zachowania związanym z niewłaściwym realizowaniem popędu seksualnego. Samogwałt jest przejawem autoerotyzmu zamiast fizjologicznej orientacji heteroseksualnej.

Okazjonalne uleganie tego typu pobudce zagraża przeobrażeniem się w nałóg samogwałtu. Nałóg samogwałtu jest rodzajem psychobiologicznego uzależnienia, które może zaciążyć na całym życiu jego ofiary. Opiera się on na hedonistycznym przeżywaniu orgazmu, który w mózgowym mechanizmie układu nagrody i kary w sposób podświadomy toruje nienaturalne przeżywanie przyjemności bez koniecznego, w przypadku seksu, partnerstwa osobnika płci przeciwnej.

Uprawianie samogwałtu jest moralnym wykroczeniem przeciwko VI przykazaniu Dekalogu.

Partnerstwo seksualne poza małżeństwem sprzyja patologii w tej dziedzinie. Ograniczenie możliwości współżycia płciowego prowadzić może partnerów do nieprawidłowego realizowania wzorca zachowań seksualnych, np. w formie onanizmu. Onanizm polega na przeżywaniu w przypadku mężczyzny wytrysku nasienia poza organizm towarzyszącej mu w tym przeżyciu kobiety, zamiast naturalnego w przypadku seksu fizjologicznego – wytrysku nasienia w pochwie kobiety. Należy przy tym zauważyć, że wytrysk nasienia z członka w pochwie jest nieomal równoczasowy z przeżyciem orgazmu przez mężczyznę. Orgazm przeżywany przez kobietę ( żonę ) może być jednoczesny z orgazmem mężczyzny ( męża ). Może jednak istnieć różnoczasowe przeżywanie orgazmu przez obojga, który u kobiety może poprzedzać lub następować po ejakulacji partnera.

Problem represjonowanej seksualności w postaci samogwałtu u mężczyzny w małżeństwie opanować można poprzez systematyczny wysiłek duchowej pracy nad sobą ze wsparciem z zewnątrz poprzez, np. korzystanie z sakramentów Kościoła katolickiego. W tym wypadku comiesięczna pokuta już po kilku jej wykonaniach, nawet w uporczywych przypadkach przynosi zadawalający efekt.

Bardzo korzystnym przejawem tego rodzaju doznawania posługi od kapłana jest w tym wypadku speł nianie zaleconych przez spowiednika, m.in. aktów uświadamiających głębię własnej przynależności do Boga, podkreślających ją, występujących o nią oraz o relacje zwrotności w tym zakresie, a ściślej – o uwydatnienie więzi własnej osoby z przynależeniem do JAHWE, czyli oddawania czci własną jaźnią dla Istoty Najwyższej 

28.05.2007 r.

HOMOSEKSUALIZM

Człowiek, podobnie jak inne niżej zorganizowane istoty żywe realizuje charakterystyczne dla żywej natury instynkty: samozachowawczy i zachowania gatunku. W odróżnieniu od niższych rozwojowo ustrojów, człowiekowi udaje się, dzięki świadomości, wznieść się ponad działania instynktowe. Przykładem może być oddanie własnego życia dla wyższej idei, co świadczy o przekroczeniu instynktu samozachowawczego, bądź chociażby decyzja o życiu w celibacie lub innej dozgonnej wstrzemięźliwości seksualnej jako wyraz podporządkowania własnego instynktu zachowania gatunku ideowo wyższym w systemie własnych wartości – celom.

Możliwość naturalnej realizacji instynktów należy się pierwotnie każdej osobie w prawidłowo funkcjonującym państwie. Natomiast rezygnacja z nich i ich podporządkowanie, jako przejaw heroizmu jednostki, powinna znajdować uznanie w prawidłowo funkcjonującym społeczeństwie, gdyż jemu z reguły służy. Wspomniane instynkty, będące fizjologiczną osnową bytu jednostek, mogą podobnie jak wszystkie pochodne im funkcje biologiczne organizmu ulec chorobie – wynaturzeniu.

Wynaturzony instynkt samozachowawczy może w myśl błędnie realizowanej idei zachowania własnego życia skłonić do pozbawienia życia innej osoby, której byt stanowi urojeniowe, rzekome zagrożenie dla bytu zabójcy.

Wynaturzony instynkt zachowania gatunku, u osobnika, który będąc upośledzonym w rozwoju osobowości, nie jest w stanie zapanować nad własnymi potrzebami seksualnymi, nawet w stopniu ich zgodnego z naturą ukierunkowania, może zwrócić się do osobnika tej samej płci o realizację zaspokojenia płciowego, co stanowi o błędzie natury w postaci homoseksualizmu w jego przypadku.

Zatem przypadki wynaturzeń instynktów stanowiąc potencjalne źródło społecznych szkód winny wymagać skoordynowanych przez państwo kroków prewencji medycznej i prawnej. Przypadki te stanowią przykłady patologii, która zagraża podstawowym prawom obywateli jak bezpieczeństwo własne i usankcjonowany model rodziny złożonej z dwojga małżonków płci przeciwnych z ich własnym potomstwem biologicznym.

Podobnie jak szereg szeroko rozumianych chorób w postaci wad genetycznych, nieprawidłowości większych struktur ciała, czy jego fizjologicznych funkcji, jak oddychanie, wydzielanie hormonów, czy przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, także i wynaturzenia instynktów będące przejawami neuropatofizjologii człowieka domagają się objęcia ich opieką właściwych, choć wciąż niewystarczających w stosunku do potrzeb – służb.

Warto ponownie domagać się zakwalifikowania jako choroby – homoseksualizmu, który jest dewiacją realizacji instynktu zachowania gatunku co do obiektu z zakresu seksiatrii, czyli gałęzi psychiatrii, a szerzej – schorzeniem ośrodkowego układu nerwowego.

Homoseksualista jako pacjent zasługuje na ochronę nie mniejszą niż schizofrenik, epileptyk, osobnik otępiały, bądź niedorozwinięty umysłowo i tak należy go postrzegać – bez elementów homofobii, a jednocześnie trudno nie ukrywanej litości dla tak rozumianego – niepełnosprawnego.

Homoseksualiści na całym świecie, w tym, zwłaszcza w dużych, polskich miastach, coraz częściej manifestują na ulicach. Domagają się o przestrzeganie prawa do tolerancji ich odmiennej orientacji seksualnej oraz wynikających stąd w ich rozumieniu praw do przyznania im przywilejów publicznych związanych z życiem rodzinnym. Sztandarowym hasłem środowisk homoseksualnych stało się: ” Precz z homofobią „. W istocie chodzi o nie przejawianie wobec nich agresji w przypadku homo-(seksualo)-fobii, ponieważ homofobia oznacza lęk przed ludźmi. Lęk ten jest objawem psychopatologicznym stwierdzanym u niektórych osób z zaburzeniami psychiatrycznymi, ale doprawdy nie o ten problem chodzi. Lęk przed osobami o odmiennej orientacji seksualnej, a więc homoseksualofobia, a nie homofobia, jest naturalną reakcją zdrowej osoby o orientacji heteroseksualnej przed zjawiskiem wynaturzenia przejawianym w postaci popędu seksualnego skierowanego ku osobie tej samej płci. Tak więc każdy ma prawo obawiać się homoseksualisty, a z drugiej strony nie musi wyrażać wobec niego agresji. Taka postawa jest przejawem humanitarnej tolerancji.

Natomiast oczekiwany przez homoseksualistów od społeczeństwa akces ich związków partnerskich w poczet instytucji małżeństwa staje się przez nich drogą nacisków administracyjnych wymuszany na strukturach politycznych i prawnych szeregu państw. Fakt ten pogłębia swój socjopatologiczny wymiar w formie udzielania parom homoseksualnym praw do adopcji. Wywoływany chaos społeczny wydaje się nie mieć końca pod presją środowisk homoseksualnych konsekwentnie realizujących swoje niesłuszne przywileje. Niesłuszne, ponieważ małżeństwo wg prawa naturalnego jest związkiem dwojga dorosłych osób jedynie płci przeciwnej. Jednocześnie prawem każdego dziecka jest przynależność do rodziny opartej na małżeństwie. Wykraczające poza te ramy struktury związków partnerskich, czy to homoseksualnych, czy konkubinatów heteroseksualnych, tym bardziej w sytuacji bycia przez nich rodzicami dzieci są przejawami socjopatologii.

Prawo do uznawania za rzekomo prawidłowe faktu odmiennej orientacji seksualnej wyrażającego się homoseksualizmem wynika zapewne z pominięcia przez WHO już w poprzedniej edycji Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ( ICD-9, ICD-10 ) zjawiska homoseksualizmu jako choroby, co miało miejsce w latach 80-tych XX w. Faktem poprzedzającym to zaniechanie traktowania homoseksualizmu jako patologii było wyrażenie w latach 70-tych XX w. stanowiska Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, które znamionowało nie mieszczenie się homoseksualizmu w definicji choroby.

Homoseksualiści słusznie protestują domagając się zwrócenia na nich uwagi przez cywilizację, która ich odrzuciła. Trudno jest pogodzić się z założonym faktem, że nie jest chorobą wypaczony co do obiektu popęd seksualny uniemożliwiający per se rozród. Zaburzenie orientacji podważające II prawo biologiczne ( zachowanie gatunku ), świadczy o biologicznym wynaturzeniu, od którego nie powinna ” umywać rąk ” medycyna. Socjopatologia wynikająca z obecnego podejścia do homoseksualizmu wymaga uwzględnienia w przygotowywanej obecnie przez WHO kolejnej edycji wspomnianej Klasyfikacji ( ICD-11 ) na poziomie ogólnoświatowych uregulowań ogólnomedycznych. Sami politycy, prawnicy i duchowni nie są w stanie pomóc homoseksualistom, o ile nie udzieli się pełni prawa do traktowania ich jako pacjentów lekarzom i psychologom.

Bielsko-Biała, 30.06.2007 r.

ZAPŁODNIENIE POZAUSTROJOWE CZŁOWIEKA IN VITRO

A.: zagraża zdrowiu ludzkości nie będąc metodą leczenia niepłodności [ psychologia i medycyna ],

B.: generuje zarodki ludzkie skazywane na śmierć [ etyka ],

C.: podważa koncepcję Boga w prokreacji człowieka [ metafizyka ].

Międzybrodzie Bialskie, 29.05.2011 r.

Ad.A. Badania psychiatryczne wykazują skutki urazu psychicznego u rodziców, zwłaszcza u matek dzieci poczętych metodą IVF, spowodowanego procedurami biotechnologicznymi oraz nienaturalną sytuacją życiową rodziców decydujących się na ten rozpaczliwy i nielogiczny krok reklamowany jako leczenie niepłodności. Zdarzające się sytuacje nastąpienia naturalnych poczęć u par po ich wcześniejszym uczestniczeniu w IVF nie są skutkami IVF, lecz dowodem, że w przypadku tych rzekomo niepłodnych par rodzicielskich celowe byłoby stosowanie naprotechnologii, zamiast uciekania się do szkodliwego IVF.

Wyniki coraz liczniejszych badań naukowych ludzi poczynanych metodą IVF wykazują wysokie ryzyko ich jatrogennej niepełnowartościowości biologicznej, w tym dziedzicznego uszkodzenia ich genomów

Ad.B. Ekonomiczne uwarunkowania procedur biotechnologicznych IVF prowadzą do generowania „nadliczbowych” zarodków niewykorzystywanych dla prowadzenia sztucznej ciąży w przypadku określonej pary korzystającej z IVF. W wyniku tej „embrionalnej nadprodukcji” gro istnień ludzkich, w sposób z założenia przewidywalny, jest pozbawiane życia. Dodatkowo śmierć tych nienarodzonych ludzi jest źródłem dochodów dla osób wykorzystujących je przedmiotowo jako towar biologiczny.

Ad.C. Teza nie kierowana do ateistów, niepodważalna przez chrześcijan.

Stanowisko teistyczne światopoglądu określa Stwórcę jako Byt Najwyższy uczestniczący w dziejach Świata i ludzkości zawsze, w czasie przeszłym, teraźniejszym i przyszłym. Aktem bożej obecności w życiu ludzi jest m.in. Jego każdorazowy udział w poczęciu nowego życia. Środowisko małżeńskie jest jedynym naturalnym miejscem dokonywania tych aktów ustanowionym sakramentalnie.

POZÓR DOBRA W IN VITRO

                        Leczeniem niepłodności małżeńskiej zajmuje się naprotechnologia.

Zapłodnienie in vitro nie jest metodą leczenia niepłodności.

Biotechnologia umożliwiająca poczęcie człowieka metodą in vitro ( IVF ) nie zapewnia mu Dobra. IVF jest postępowaniem niegodnym. Niegodność IVF wynika z: 

– zaprzeczenia godności Bożej zawartej w I Przykazaniu Dekalogu, która zgodnie z tradycją   chrześcijańską obejmuje przejawienie aktu woli Stwórcy zarówno w momencie zapoczątkowania ludzkiej egzystencji ( udział Boga w poczęciu człowieka ) , jak i w zakończeniu ziemskiego życia ( człowiek nie ma prawa decydować o śmierci innego człowieka, np. poprzez aborcję, eutanazję, czy karę śmierci ); 

– instrumentalnego podejścia do poczynanej istoty ludzkiej, którą przydziela się do posiadania go przez zamawiającą je parę jak produkt wytwórczy;

– metafizycznych uwarunkowań powstawania nowego życia ludzkiego, stanowiących sens i tradycję życia wielu ludzi na świecie, które ogałaca się do procedur opartych o techniki oparte na wiedzy biologicznej i chemicznej wbrew prawom antropologii i poczuciu humanistycznego tła sedna uczuć prowadzących do prokreacji wraz z jej niejednokrotnie twórczą bezcenną ludzką sublimacją w przypadkach naturalnej bariery rozrodu.

Zło wpisane w biotechnologię poczęcia i wyhodowania istoty ludzkiej metodą IVF wiąże się z nieuniknioną aborcją zarodków nadliczbowych, czy to z przyczyn pseudoeugenicznej manipulacji za sprawa pracowników laboratoryjnych selekcjonujących wybierany do implantacji zarodek, czy też drogą eliminacji kriokonserwowanych pozostałych od poczęcia nieuchronnie generowanych nadliczbowych zarodków, których los, z powodów ekonomicznych i wspartych prawem stanowionym jest przesądzony, jako uśmiercanych w terminie odroczonym.

Jest to bioetyczny dowód logicznego błędu wielu ludzi, poprzez który wzbudzenie jednego życia człowieka okupione jest świadomym uśmierceniem wielu innych istot ludzkich na etapie życia prenatalnego. Zatem metoda poczęć in vitro bardziej niż życie pleni śmierć.

Negatywnym skutkiem procedur IVF u ludzi jest postępujące wynaturzanie, także genetyczne, ludzkości ze względu na zwiększoną statystycznie ilość wśród osób urodzonych z poczęcia in vitro w stosunku do populacji prokreowanej naturalnie – chorób, m.in. wrodzonych.

Wniosek ten tłumaczy pseudoeugeniczny charakter praktyk laboratoryjnych selekcji zarodków, gdyż młode istoty uznawane a priori za żywotniejsze, przeznaczane do implantacji, w efekcie całej procedury stają się osobnikami, które o ile narodziły się później, stają się statystycznie obarczonymi zwiększoną, w stosunku do ogółu ludzi poczętych i urodzonych naturalnie – chorobowością.

Zatem metoda poczynania ludzi metodą in vitro, która nie jest metodą leczniczą, ponieważ nie usuwa niepłodności, jest postępowaniem szkodzącym ogółowi ludzkości poprzez pierwotne zwiększenie ryzyka uszkodzenia zdrowia powoływanych do życia tą metodą ludzi.

Cena osłabiania biologicznej wartości gatunku ludzkiego staje się tą, jaką się płaci za uleganie naciskowi kobiet lub   par    domagających się zaspokojenia ich rzekomego prawa do bezwarunkowego urodzenia dla posiadania przez siebie – dziecka, które zawsze jest podmiotem nie mniej cennym niż jakakolwiek osoba od której ono pochodzi. Każde potencjalne nowe istnienie ludzkie będzie bytem, któremu przysługuje w takim samym stopniu prawo naturalne, które obowiązuje osoby powołujące je do życia.

  Są to przesłanki medyczne i psychologiczne wyjaśniające absurdalność stosowania poczęć i inicjowania ciąż ludzi   metodą in vitro.

SAP, 27.05.2015.

                                               WYNATURZENIA PROKREACJI

1. LGBTI
2. Gender
3. In vitro
4. Aborcja
5. Antykoncepcja
6. Brak małżeństwa
7. Deprecjacja dekalogu
8. Relatywizm aksjomatów sumienia
9. Uwarunkowania psycho- i socjopatii
10. Pozorne dobro ponad zdrowiem w medycynie.

Wynaturzenie fizjologicznego, jako jedynego naturalnego popędu heteroseksualnego jest głęboko ukrytą patologią. Brak umiejętności leczenia przez nas zaburzeń o typie LGBTI nie może stanowić przesłanki to uznawania wszelkich przejawów i konsekwencji LGBTI za mieszczących się w ludzkiej normie zdrowotnej, gdyż stanowią ono patologię wykraczającą w sposób logiczny poza margines najszerzej rozumianego zdrowia biologicznego, psychologicznego i socjologicznego. Dalsze podtrzymywanie pojmowania LGBTI jako rodzaju normy, co ma miejsce w oparciu o rzekome, pseudonaukowe opinie od ok.40 lat, skutkuje coraz dobitniej paranormalnymi efektami kulturowymi, gospodarczymi, a nawet politycznymi.

Promowanie dominującego definiowania płci jako płci kulturowej – gender, służące interesom rozrastającej się patologii środowisk LGBTI na polu nauki, kultury, życia społecznego i kodyfikacji prawa ma ideologiczne podłoże natury liberalno-lewicowych nurtów filozoficznych. Płeć rzeczywistą – sex, zdeterminowaną genetycznie narzuca się zanegować na rzecz spektakularnego i impulsywnego, czasowego i psychopatologicznie uwarunkowanego aktu woli gender – uznania za płeć fantazji „płci kulturowej”. W istocie uznanie płci gender za rzeczywistą płeć jest jeśli nie, dla niektórych – urojeniem, to jest ono złudzeniem – elementarnym przejawem patologii psychicznej.

Manipulowanie pojęciem płci w kręgach ideologów gender, usiłujących narzucić społeczeństwom rzekomonaukowe znaczenie istoty płci, którą warunkuje przecież genotyp każdego człowieka ( z wyjątkiem kazuistycznych przypadków obojnactwa ) przenosi się także w sferze prokreacji na biotechnologię skutkując niegodną człowieka manipulację jego wyekstrahowanymi komórkami rozrodczymi w celu pozaustrojowego, sprzecznego z naturą i kulturą ludzką, poczynania ludzkiego życia w warunkach in vitro. Wynaturzenie naturalnego celu małżeństwa, które jedynie poprzez kopulację ma prawo dążyć do poczęcia ich potomstwa, zostaje zamienione w biotechnologiczne procedury, na których przebieg wpływa wiele nieznanych uwarunkowań, w tym ekonomicznych, marginalizujących w efekcie wartość ludzkiego życia i zdrowia do roli pożywki dla kultywowania rozwoju branż usług i produkcji biotechnologicznych. Nieuchronne skazywanie na śmierć większości poczynanych tą metodą zarodków oraz nieznane skutki chorobowe dla żyjących później podmiotów in vitro wymagają dogłębnego uświadomienia osobom „ zamawiającym” produkcję dla nich zarodków z in vitro dla ich sztucznych ciąż oraz wszelkim decydentom i podwykonawcom tej zbrodniczej biotechnologii o ich efekcie niszczeniu natury i degradacji kultury człowieka.

Psychopatyczne postawy skazujące na śmierć większość poczynanych w metodzie in vitro, mimo iż w sposób „ niechciany” – zarodków, nie umniejsza znaczenia decyzji o ich zabójstwie i są przejawiane masowo przez środowiska dopuszczające możliwość aborcji w przypadkach jakichkolwiek okoliczności naturalnych ciąż. Jakiekolwiek zaprzeczanie, umniejszanie, pomijanie i  relatywizowanie zabójstw płodów przejawiane manipulacjami słownymi i psychologiczno-ideologiczna grą emocjonalną osób przejawiających psychopatię, która zezwala na dokonywanie aborcji dowodzi głębi braku logiki w determinacji niekonsekwentnego postrzegania celu ciągłości zjawisk prokreacji od małżeństwa do rodziny.

Cechy niedorozwoju sfery uczuć wyższych w osobowości osób dopuszczających możliwości spędzania płodów uwidaczniają się powszechnie w tych przypadkach jako osób, które jednocześnie nie są w stanie rozeznać i wprowadzić w życie naturalnych metod planowania poczęcia, myląc je i traktując je jako nieskuteczne formy przeciwnej naturze antykoncepcji. Zgodna ze znajomością ludzkiej fizjologii, logicznie uzasadniona, realizowana przez małżeństwa – okresowa wstrzemięźliwość, będąca naturalną, psychobiologiczną formą ludzkiego zachowania, staje się, przez osoby lewicowo-liberalnie zindoktrynizowane, poddane fałszywej, rzekomonaukowej i rzekomoprozdrowotnej propagandzie oraz przez psychopatów i socjopatów przeciwstawiona rzekomej celowości stosowania antykoncepcji, tj. zachowania, które sztucznie, metodami chemicznymi, bądź fizycznymi ( mechanicznymi ) i z oczywistym narażeniem na wtórne konsekwencje chorobowe, ma czynić kopulacje nieprokreatywnymi.

Unikanie celowości małżeństwa, które stanowią jedyną naturalną kulturowo formę dla współżycia płciowego i prokreacji, generuje szereg patologii społecznych i niweczy życie rodzinne. Wynaturzenie podstaw społeczeństwa poprzez upadek instytucji rodziny jest ściśle związane z propagowaniem zgubnego lewicowo-liberalnego poglądu o niekonieczności istnienia małżeństwa jako warunku poprzedzającego jakiekolwiek zachowania prokreacyjne. Ignorowanie znaczenia tradycyjnego, sakramentalnego związku dwojga osób dla realizacji ich fundamentalnych potrzeb życiowych, skutkuje katastrofalnymi konsekwencjami społecznymi. Eliminowanie niezbędności małżeństwa, a tym samym – tradycyjnej rodziny, powoduje zwyrodnienie kulturowe, które wtórnie nasila ten proces i staje się zagrożeniem dla cywilizacji.

Istotą błądzących na oślep nurtów filozoficznych, obecnie istotnych w doktrynach liberalno-lewicowych stają się zgubne dla człowieka manipulacje psychologiczne i propaganda społeczna, których punktem  wyjścia jest negatywizm, relacjonizm i deprecjacja prawa naturalnego zdefiniowanego w Dekalogu. Wątki wymienione w wynaturzeniach prokreacji wyraziście wskazują na próby pominięcia przez te szkodliwe dla ludzkości nurty zwłaszcza VI, ale i V i IX z Dziesięciu Przykazań Dekalogu. Fundamentalnym zaprzeczeniem lapidarnego Przykazania Miłości są zabiegi socjotechniczne wymierzone przeciw Chrześcijaństwu, szerzone powszechnie przez zależne od liberalno-lewicowych grup decydentów ośrodki kultury, media, a następnie ich lobbing na przedstawicieli polityki i wtórnie – utopijnie stanowione prawodawstwo.

Decydujące o zachowaniu człowieka ośrodki uczuć wyższych w przedczołowej korze mózgu zawdzięczają swą integralność dzięki opartym na logice komparatorze jakim jest sumienie. Mechanizm ten, zapewniający harmonię ludzkiego życia z prawami natury, oparty jest o skuteczny mechanizm porównawczy aksjomatów wpływających na decyzje człowieka z ich zgodnością z prawem naturalnym wyartykułowanym Przykazaniem Miłości i zawartym w Dekalogu. Wszelkie  próby podważania naturalnych praw dotyczących odwiecznej istoty człowieczeństwa skutkują, w różnej konsekwencji czasowej, zagładą jednostki która relatywizuje prawdę o naturze człowieka oraz mogą skutkować szkodą dla innych, zależnych od tej jednostki osób.

Podważanie fundamentalnego znaczenia cywilizacyjnego naturalnego prawa zapisanego w Dekalogu i Przykazaniu Miłości stanowi punkt krytyczny uzasadniający zwrot jednostki lub grup ludzi w kierunku psycho- i socjopatii. Brak krytycyzmu wobec z założenia błędnych i zgubnych dla człowieczeństwa w skutkach doktryn lewicowo-liberalnych, powoduje indukcję, uwarunkowanie i podporządkowanie nieświadomych zagrożenia rzesz społecznych dla celów masowego oddziaływania społeczno-politycznego, które może stać się zarzewiem wojny.

Nauki medyczne, które z założenia dążą do podtrzymywania życia i ochrony zdrowia ludzkiego w sposób oczywisty podlegają naciskom społecznym, kulturowym, politycznym i prawnym, również i wtedy, gdy wpływy te cel zdrowia jako dobra najwyższego podważają. Daleko idącymi dowodami wypierania z nauk medycznych zdrowia jako dobra najwyższego, w tym ochrony życia są przejawy łamania prawdy, opartej o logikę, a eksponowanej jako nowoczesne, aczkolwiek rzekomonaukowe zdobycze zrelatywizowanych badań, których założone u podstaw wyniki służą celom podtrzymania sprzecznych z założeniami istoty medycyny doktryn. M.in. z tych powodów zamiast chronić fizjologię małżeństwa promuje się antykoncepcję. Zamiast chronić poczęte życie narzuca się w imię zwyrodniałych u podstaw doktryn wolnościowych – prawo do aborcji. Zamiast wykorzystywać rozwój nauk medycznych na polu naprotechnologii, wskazuje się i powszechnie zaleca rzekomolecznicze, a w istocie zbrodnicze, niegodne człowieka procedury produkcji eugenicznej zarodków ludzkich in vitro. Oczywistą zdobycz nauk medycznych, która określa płeć ludzką w oparciu o jej organiczny materiał genetyczny usiłuje się zamienić na fantazyjnie kreowaną płeć kulturową gender, której celem jest podważenie fundamentów definicji zdrowia związanych z biologiczną tożsamością. Żerujące na ideologicznie wynaturzonej, liberalno-lewicowej doktrynie gender środowiska patologii orientacji seksualnej LGBTI uzurpują sobie prawa już nawet do przewrotu społecznego, który doktryna ta wymusza poprzez lobbing rzekomonaukowo- polityczno-prawny w postaci zrewolucjonizowania definicji małżeństwa i  rodziny. Logiczną konsekwencją nieuznawania za patologię zjawisk z kręgu LGBTI i filozofii gender oraz ich propagacji jest zanik prokreacji i co za tym idzie – wymieranie ludzkości.

                                                           SAP, BB, 17.09.2017.

                KRYZYS SOCJOLOGICZNY Z LGBTI

Rewolucja kulturowa w II poł. XX w. w USA naruszyła równowagę społeczną na poziomie fundamentalnych norm życia i spowodowała dryf badań naukowych. Szereg nowych nurtów na bazie ideologii i filozofii podważających tradycyjny normatyw moralny wywarło presję na procesy ustalania faktów naukowych. Trendy mody i naciski środowisk o zapleczu światopoglądów liberalnych wywarły piętno na kształtowaniu uwarunkowań socjologicznych i metodach oddziaływań psychologicznych, m.in. na polu medycyny.

Wybitnie przełomowym zdarzeniem społeczno-kulturowym były wytyczne z zakresu norm zdrowotnych określone w 1973 r. ustaleniami hawajskimi APA ( American Psychiatric Association ). APA ( Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne ) obradowało w ramach 126th Annual Meeting APA zorganizowanego w Honolulu na Hawajach w dniach 7-11 V 1973 r. W szerokim zakresie tematycznym poruszanych na tym Zjeździe Naukowym zagadnień wiele wykładów łączył wątek związany z problematyką LGBTI ( odchyleń seksualnych środowisk queer: lesbijek, gejów, osób biseksualnych, transseksualnych i interseksualnych ). Warto zauważyć, że na str. 77 w programie tego Dorocznego Spotkania APA wskazano, że w trakcie 2-godzinnej sesji VII w dn. 9.V 1973 r. pt.: „ Should homosexuality be in the APA nomenclature ?” ( Czy w nomenklaturze APA powinien istnieć homoseksualizm ?) autorzy z Nowego Jorku i Los Angeles poruszali tematy :

110 – Stop it, you’re making me sick ! ( Zatrzymaj to, czynisz mnie chorym ! )

111 – Homosexuality: an adaptive consequence of disorders in psychosexual development.

( Homoseksualizm : konsekwencje adaptacyjne zaburzeń w rozwoju psychoseksualnym ).

112 – Homosexuality and cultural value system. ( Homoseksualizm a kulturowy system wartości ).

113 – Should heterosexuality be in the APA nomenclature ? ( Czy w nomenklaturze APA powinien być heteroseksualizm ?)

114 – Criteria for psychiatric diagnoses. ( Kryteria dla rozpoznań psychiatrycznych ).

114A – Homosexuality: findings derived from fifteen years of clinical research.

( Homoseksualizm: wnioski wynikłe z 15 lat badań klinicznych ).

Wspomnianym, newralgicznym w konsekwencji dla obecnych losów nauk medycznych, humanistycznych i prawnych, faktem było wypracowanie wtedy przez gremium APA stanowiska wyłączającego z pośród zjawisk chorobowych zachowań erotycznych osób o orientacjach nieheteroseksualnych.

Ustalenie przez APA w 1973 r. przesłanki o braku znamion choroby w przejawach postaw płciowych reprezentowanych przez osoby o odmiennych niż heteroseksualne orientacjach zostało przedstawione do WHO, które uznało ten pogląd za zgodny z naukową prawdą. Efektem legislacji na szczeblu ONZ idei o równowartości zdrowotnej osób o naturalnej orientacji heteroseksualnej z osobami przejawiającymi w tej sferze orientacje z zakresu LGBTI, stały się ogólnoświatowe wytyczne dla wielu dziedzin życia społecznego. U schyłku XX w. rewolucja kulturowa z LGBTI dokonała się już na całym świecie przenikając głęboko w sferę aksjologii filozoficznej, tworzonych w poszczególnych krajach normatywów prawnych, zjawisk socjologicznych, pedagogicznych i zastosowań w praktyce medycznej. Konsekwencją prawa stanowionego wobec uznania postaw LGBTI za nieodbiegające od normy stało się w wielu krajach nadanie przywileju zawierania „małżeństw” jednopłciowych oraz uznawania ich wraz z nabytymi przez nie dziećmi za „rodziny”. Jednocześnie sankcjami karnymi obarcza się zarówno określanie postaw LGBTI jako przejawów patologii jak i podejmowanie wszelkich prób ich leczenia.

GENDER

Tradycyjnie pojęcie płci oparte jest na determinantach biologicznych. Zarówno genotyp człowieka, jak i cechy dymorfizmu płciowego zawartego w strukturach wewnętrznych i zewnętrznych ciała warunkują rzeczywistą obecność płci u danej osoby. U osób interseksualnych i transseksualnych logika nakazuje uznanie priorytetu determinant biologicznych nad promowaniem obecnie dowolnego wyboru płci w oparciu o gender. Pojęciu określania płci w oparciu gender nadawany jest atrybut fizjologii i nadwartości ponad determinantami biologicznymi cech płciowych. Ponad rzeczywistością konstytucyjną człowieka uwarunkowaną naturalnymi cechami wrodzonymi, stawia się w myśl „ideologii gender „ jego dowolny wybór – decyzję na uznanie charakteru jego płci. Pośrednio „ideologia gender „ ma znaczenie w czynnikach motywacyjnych i behawioralnych , np. odchylonej orientacji płciowej osób homoseksualnych, a skutkuje także wprowadzaniem reguł pedagogicznych.

MOTYWY ZAPRZECZENIA CHOROBIE U LGBTI

                Powszechna nieskuteczność prób leczenia odchyleń orientacji płciowej LGBTI, głównie metodami psychoterapii już pół wieku temu przyniosła ze sobą spostrzeżenie jatrogenności wobec pacjentów. Oddziaływanie psychoterapeutyczne zamiast powodować heteroseksualną normalizację orientacji płciowej skutkowało indukcją zespołów depresyjnych, utrwalaniem poczucia winy i niższej wartości u zawiedzionych nieskutecznością terapii pacjentów. Rozgoryczenie chorych LGBTI pogłębiał fakt ponoszonych przez nich kosztów komercyjnego, długotrwałego leczenia. Potęgowały się roszczenia finansowo-prawne pacjentów, których stan zdrowia nie ulegał poprawie, a pociągał za sobą kumulowanie się ich wydatków na psychoterapeutyczne sesje, do których skłaniali ich psychiatrzy, seksuolodzy i psycholodzy. Nasilający się nacisk liberalnych kręgów kulturowych promował zachowania związane z odchyloną orientacją płciową jako przejawy „wolnościowych praw człowieka”. Wieloczynnikowa presja : pogłębianie psychopatologii osób LGBTI nieskutecznymi dążeniami psychoterapeutycznymi, a zatem bezradność świata nauki wobec tych przypadków patologii w postaci zaburzeń orientacji płciowej i trudność przyznania się do braku umiejętności ich skutecznego leczenia wraz z własnymi problemami natury prawno-finansowej wobec roszczeń nieusatysfakcjonowanych pacjentów oraz nacisk socjologiczny warunkujący postawę wsparcia „wolnościowych praw człowieka „, były zapewne przesłankami motywacyjnymi decyzji APA z 1973 r. na Hawajach o uznaniu, że postawy orientacji nieheteroseksualnej nie kwalifikuje się do przejawów chorób. Decyzja o rezygnacji z uznawania, np. homoseksualizmu za patologię jest psychologicznie przejawem naukowego wyparcia pod wpływem wielokierunkowego nacisku na „ myślowy, logiczny instrument decyzyjny zbiorowości psychoterapeutycznej „ skupionej wokół APA ok. 50 lat temu. Wyparcie tradycyjnego, racjonalnego i powszechnego poglądu, oczywistego dla ogółu, nie tylko dla uczonych z dziedziny psychiatrii, o obecności patologii w odchyleniach orientacji płciowej poza heteroseksualną, świadczyło de facto o rzeczywistym motywie rewolucyjnego stanowiska APA, a następnie – WHO zaprzeczającego patologii LGBTI, polegającym na wprowadzeniu modelu sztucznego myślenia wg reguły : „ Ta choroba nie istnieje, ponieważ zmaganie z nią ogranicza spełnianie naszych potrzeb”.

ZDROWIE

We wszelkich systemach wartości powszechnym dobrem jest zdrowie. Istnienie zdrowia daje poczucie harmonii z prawami natury, przejawia się jej pięknem i wyraża prawdę o dostępności fundamentu szczęścia. Wg definicji WHO zdrowie jest nie tylko stanem braku choroby, ale i jednoczesnym dobrostanem funkcjonowania człowieka na szczeblu fizycznym, psychicznym i społecznym. Spełnienie warunku zdrowia wymaga obok pełnej integralności strukturalnej organizmu na wszystkich poziomach budowy od morfologii zewnętrznej ciała do najdrobniejszych jej wewnętrznych elementów materii submikroskopowej, jednoczesnego fizjologicznego funkcjonowania procesów fizyko-chemicznych ciała, przebiegu reakcji warunkujących neurohumoralną równowagę psychofizyczną oraz przejawianie popędowo uwarunkowanej realizacji I i II prawa biologicznego społecznie oczekiwanym zachowaniem. Zatem zdrowy organizm charakteryzuje nie tylko spełnianie wymogów I prawa biologicznego, którego celem jest zachowanie własnego życia poprzez świadome zaspokajanie potrzeb dotyczących snu, odżywiania, komfortu termicznego, aktywności ruchowej i bezpieczeństwa. Niezbędnym warunkiem zdrowia jest również racjonalna realizacja celu II prawa biologicznego, czyli zachowania gatunku, które warunkuje harmonię realizacji potrzeb na szczeblu społecznym. W koncepcji systemowej potrzeb człowieka realizacja potrzeb prokreacyjnych jest fundamentalnym warunkiem szczęścia. Z kolei optymalna interakcja oparcia ze środowiska społecznego poprzez jego pokój i zapewnienie warunków rozwoju wymaga prawidłowego funkcjonowania podstawowej komórki społecznej, czyli rodziny opartej na heteroseksualnym małżeństwie. W naszej kulturze istnieją sprawdzone zasady higieny i profilaktyki zdrowotnej w sytuacjach szczególnych uwarunkowań zaspakajania niezbędnych potrzeb. W zakresie realizacji popędu samozachowawczego należy podkreślić dowolne przestrzeganie diet, postów i celowości sublimacji kumulowanej agresji. W odniesieniu do popędu zachowania gatunku kluczowym regulatorem zachowania zdrowia jest wstrzemięźliwość, której czas wytycza stan społeczny, fizjologiczny i właściwie ukierunkowana orientacja. Abstynencja płciowa jest jednym z warunków realizacji II prawa biologicznego, który umożliwia, jako naturalna regulacja poczęć, wyeliminowanie aborcji, uniezależnienie od pokus antykoncepcji oraz zaprzestanie przejawiania dewiacji seksualnych. W opozycji do przejawiania zachowań przeciwnych do realizacji naturalnych popędów zawartych w I i II prawie biologicznym, tj. do suicydalnej autodestrukcji w przypadku I prawa biologicznego, bądź kultywowania odchyleń seksualnych poza normatywem heteroseksualnym jako jedyną formą naturalnych uwarunkowań prokreacji ( II prawo biologiczne – zachowania gatunku ), wymogiem naszej cywilizacji jest powstrzymywanie chorobliwie ukierunkowanych popędów z dążeniem do ich zgodnej z kultura sublimacji.

                REGRESJA Z WYPARCIA KU NADKOMPENSACJI KRYZYSU SOCJOLOGICZNEGO Z LGBTI

Tolerowanie postaw seksualnych LGBTI jest sprzeciwieniem się istocie trwania życia. Akceptacja LGBTI jako zdrowotnej normy sprzeciwia się zachowaniu życia, czyli najwyższemu dobru, fałszuje powszechne odczucie zdrowia, jako harmonii człowieczeństwa z naturą i narusza wartości estetyczne, budząc awersję, wstręt i odrazę u osób wyczulonych na poczucie piękna w przejawach ludzkiej miłości, kryteriach małżeństwa i rozwoju rodzinnego.

SAP, Bielsko-Biała, 27. II 2019.

                CZY HOMOSEKSUALIZM PRZESTAŁ BYĆ CHOROBĄ DLATEGO, ŻE NIE UMIELIŚMY GO LECZYĆ ?

1.            W 1973 r. Amerykańskiego Towarzystwo Psychiatryczne usunęło homoseksualizm z listy chorób psychicznych. Takie posunięcie poparło WHO. Jak w świetle kryteriów pracy naukowców ocenia Pan to posuniecie?

Ad.1 W kryteriach pracy naukowców funkcjonują również przesłanki filozoficzne, np. aksjomat prawdy. Badacze skoncentrowani wokół drugiego prawa biologicznego, którego motywem napędowym jest popęd zachowania gatunku uznają jego realizację w oparciu o relacje heteroseksualne za zgodne z fizjologicznym rytmem natury. Struktury odpowiedzialne za istnienie zgodnego z prawami natury popędu i przejawów jego realizacji w postaci podjęcia roli potencjalnego rodzica mieszczą się w mózgu. Wybór partnera seksualnego, który wg założenia pierwotnych praw natury spełnia kryteria potencjalnego rodzica uzależniony jest od prawidłowego działania mózgu w zakresie identyfikacji „obiektu pożądania płciowego„. Orientacja płciowa, o ile nie jest zdeterminowana na poszukiwanie partnera heteroseksualnego, jest orientacją odchyloną, czyli dewiacyjną, w stosunku do fizjologii. Zatem orientacja nieheteroseksualna wykazuje wynaturzenie i  dlatego zgodnie z prawdą naukową jest przejawem patologii, czyli  zaburzeniem w zakresie funkcjonowania emocji, motywów, myśli i procesów behawioralnych dotyczących realizacji drugiego prawa biologicznego. O ile homoseksualizm przez część psychiatrów przestał być uznawany za chorobę psychiczną, o tyle przez wielu  neurobiologów nadal zjawiska odmiennej niż heteroseksualna orientacji płciowej oraz zaburzeń poczucia tożsamości płciowej nie przestały być dowodami patologii ośrodkowego układu nerwowego ( wykazywanej przez osoby reprezentujące cechy LGBTQI+ ). Doszło zatem do podziału wśród naukowców na uznających za naukową prawdę fizjologię opartą o rytm natury i na tych, którzy rozpatrują rzeczywistość prokreacyjną poprzez pryzmat gender, jako wykładnika rzekomego prawa człowieka do stawiania się ponad lub poza naturą.

2.            Wskazuje Pan, że ten krok podważył fundamenty definicji zdrowia. ( Poproszę o rozwinięcie)

Ad. 2 Definicja zdrowia wg WHO zakłada, że jest ono nie tylko stanem braku choroby, ale i jednocześnie dobrostanem fizycznym, psychicznym i w sferze społecznej. Werdykt APA ( Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego ) z 1983 r. zaakceptowany przez WHO jest de facto aktem prawa stanowionego, a nie odkryciem naukowej prawdy o rzeczywistości antropologicznej w sferze seksualizmu. Narzucenie poglądu : „homoseksualizm nie jest chorobą”, dla wielu osób nim dotkniętych stanowi frustrację, ponieważ homoseksualiści odczuwają swoją odmienność orientacji w stosunku do przytłaczającej większości społeczeństwa. Próbą rozwiązania tej frustracji stały się kolejne dyrektywy prawa stanowionego na szczeblu ustawodawstwa wielu państw. Mianowicie, aby osoby homoseksualne mogły czuć się zdrowymi, wbrew prawu naturalnemu, prawodawstwo wielu krajów narzuca przepisy, w oparciu o które wyobrażenia i fantazje o naturalnym wejściu w związki małżeńskie i dochowaniu się potomstwa, czyli – realizacji II prawa biologicznego, dla osób homoseksualnych stają się warunkowo dostępne. Warunek dobrostanu społecznego dla tych osób o odchylonej orientacji płciowej staje się osiągalny kosztem głębszych fundamentów definicji zdrowia. Wykluczenie homoseksualizmu z obszaru uznawanego za patologię w wyniku szerzenia przez autorów tej wywrotowej tezy postawy: „ Ta choroba nie istnieje, ponieważ zmaganie z nią ogranicza spełnianie naszych potrzeb” – nie spełnia kryteriów logicznych prawdy naukowej. Zatem, z jednej strony neguje się obecność choroby z powodu powszechnej bezsilności oddziaływania na nią na obecnym etapie rozwoju nauk medycznych, humanistycznych i prawnych, a z drugiej strony wydaje się sprzeczne z prawem naturalnym akty legislacyjne, które dla olbrzymiej większości społeczeństwa będącego zorientowanym heteroseksualnie stanowi podważenie fundamentów logiki porządku społecznego. Zatem w istocie WHO nie podważyło swojej definicji zdrowia lecz pośrednio, w procesie rewolucji kulturowej stało się ono motorem do naginania rzeczywistości medycznej w obręb kryteriów zdefiniowanego uprzednio zdrowia. Manipulacja definicją zdrowia dokonuje się poprzez liberalne zacieranie granic zdrowia i choroby, do jej negacji włącznie, a celem wdrożenia reguł życia społecznego oczekiwanych przez propagatorów idei nieograniczonych swobód seksualnych bez względu na koszty wzbudzania konfliktów społecznych, przewartościowań politycznych i jawnym ataku na naturalne prawo w bioetyce. Niewyobrażalnym skutkiem cywilizacyjnym tego precedensu wyłączenia choroby z jej definicji wbrew logice i rzeczywistej prawdzie naukowej może stać się w konsekwencji postępująca depolaryzacja kwalifikacji zdarzeń chorobowych jako prawidłowych i przeciwnie – zjawisk naturalnych, dotąd postrzeganych jako norma za paranormalne.

3.            Słyszał Pan o podobnych przypadkach usunięcia pewnych schorzeń z listy chorób?

Ad. 3 Stały postęp nauk i rozwój medycyny umożliwił m.in. eliminację niektórych chorób zakaźnych. Tak stało się ok. połowy XX w. z chorobą Kuru szerzącą się wcześniej na Papui-Nowej Gwinei poprzez rytualny kanibalizm. Wielkim sukcesem była pełna eradykacja Ospy prawdziwej, która zdążyła zniknąć z globu dzięki systematycznej i powszechnej akcji obowiązkowych szczepień zanim doszły do głosu uwstecznione kulturowo paranoidalne ruchy antyszczepionkowe. Obecnie moglibyśmy zapewne zapomnieć o chorobie Heinego-Medina, która właśnie dzięki zmasowanej, trwającej na całym świecie przez dziesięciolecia akcji szczepień została niemalże wytępiona. Niestety z pozostałych kilku endemicznych ognisk tej choroby na Ziemi wirus Poliomyelitis odpowiedzialny za to schorzenie wciąż szerzy się, czego środowiska antyszczepionkowców zapewne nie chcą przyjmować do wiadomości i nie poczuwają się do winy za trwanie tego wirusa i jego zgubnych konsekwencji dla zdrowia w naszej populacji. Liczne schorzenia na innym niż zakaźne tle, ulegają pozornemu usunięciu z listy chorób na wskutek zmian klasyfikacji, podziałów i systematyki chorób. Tradycyjnie ustalane zespoły dolegliwości i objawów, mimo że nie przestają istnieć, to dzięki poznawaniu ich przyczyn i uwarunkowań funkcjonują pod innymi zakresami pojęć zdrowotnych. Niegdyś za powszechną przyczynę zgonów uznawano, np. tzw. uwiąd starczy. Obecnie termin ten nie znajduje miejsca w słownikach określeń medycznych. W obszarze neuropsychiatrii np. określenie nie zagrażającego życiu schorzenia o nazwie  nerwica również przeszło do historii, a zaburzenia czynnościowe typowe dla tej patologii kwalifikuje się obecnie w oparciu o charakterystykę jej kluczowych objawów, zwłaszcza lęku, np. pod postacią fobii oraz szeregu czynników warunkujących manifestację zaburzeń nieorganicznych, będących  niezmiernie powszechnymi dolegliwościami. Może podobnie, właściwszą drogą nauki zamiast wykluczenia homoseksualizmu ze spisu chorób, byłaby parcelacja tego określenia odchylonej orientacji płciowej na dalej uznawane jako przejaw choroby węższe i scharakteryzowane co do warunków i okoliczności składowe ich nieprawidłowych mechanizmów motywacyjnych, powstawania defektów orientacji i przejawiania zaburzeń behawioralnych przez homoseksualistów ?

4.            Czym dla Pana jako naukowca – lekarza neurologa jest homoseksualizm? ( pisał Pan, że postrzega to jako schorzenie ośrodkowego układu nerwowego)

Ad. 4 Patologia wielu stanów chorobowych wraz z ogólnym rozwojem wiedzy wymaga ewolucji również ich nazewnictwa, natomiast dyskusja nad tradycyjnie pojmowanym odchyleniem orientacji  seksualnej w formie homoseksualizmu, czyli homofilii w obszarze antropologii, doprowadziła do jej wykluczenia z kręgu pojęć zaburzeń biologicznych. Rzekomy brak patologii w przejawach homoseksualizmu mógł zostać wykazany w społecznej debacie jako wyraz zgeneralizowanego sprzeciwu wobec negatywnie wartościującej oceny moralnej z określeniem go mianem grzechu w większości religii jako określenia zjawisk prokreacyjnych niezgodnych z tradycyjnym porządkiem natury. Wyrazem ataku środowisk lewicowo-liberalnych na wszelkie terminologiczne przejawy sacrum stało się pominięcie wątku patologii drugiego prawa biologicznego w ich rozważaniach pseudonaukowych nad homoseksualizmem z koncentracją na ataku rzekomo niedopuszczalnej stygmatyzacji bioetycznej osób nieheteroseksualnych przez Dekalog. Pozorny triumf nauki polegający na jej zdobyczy dla populacji homoseksualnej jako społecznej mniejszości osób realizujących potrzeby płciowe w sposób „normatywny, równowartościowy do przeważającej liczebnie populacji heteroseksualnej” wynikał z uwolnienia tej „uciemiężonej przez zacofany, wrogi mniejszościom Kościół od Jego ciemnoty nie respektującej logiki, postępu nauki i rozwoju materialistycznego społeczeństwa „ do życia w przestrzeni wolnej od zła jakim jest choroba i możliwości realizacji swych dewiacyjnych potrzeb bez przestrzegania tradycji kultury życia społecznego wg reguł prawa naturalnego. Socjopatologiczny przejaw instytucjonalizacji formułą tzw. „ rodzin par homoseksualnych „ oparty o psychologicznie wadliwą akceptację homoseksualizmu jako zdrowotnej normy, mimo iż osoby te egzystują poza chronologicznym rytmem poszczególnych etapów realizacji popędu zachowania gatunku, ma swoje podłoże w  biologii działania mózgu obarczonego neuropatofizjologicznym odchyleniem od praw zdrowej natury. Istota choroby wyrażanej w orientacji homoseksualnej tkwi w wypaczonym mechanizmie przepływu jej impulsów mózgowych określonych celem realizacji przez organizm drugiego prawa biologicznego. Sens życia gatunku, dla którego warunkiem niezbędnym jest przystąpienie osobnika do rozrodu, przebycie ciąży i urodzenie potomstwa oraz dalsze etapy prokreacji związane z wychowywaniem własnych, naturalnie poczętych dzieci w przypadku ukierunkowania zainteresowania płciowego na osobnika tej samej płci, zamiast płci przeciwnej – zostaje zaprzepaszczony na wskutek dewiacyjnej orientacji, czyli odchylenia od stereotypu natury.

5.            A ruch LGBT? Kreowane przez ten ruch pojęcie „płci kulturowej” zaprzecza fundamentom medycyny.

Ad.5 Uznaję sens istnienia ruchu LGBT jako stowarzyszenia osób dotkniętych wspólnym problemem odchyleń orientacji i zaburzeń identyfikacji płciowej wraz z osobami, u których istnieją bezsprzeczne stany chorobowe niewykluczone z klasyfikacji chorób, np. uwarunkowane genetycznie lub powstałe przed urodzeniem w postaci obojnactwa, braku lub niedorozwoju morfologicznego narządów, czy głębokich upośledzeń umysłowych uniemożliwiających przejawienie tożsamości płciowej także jako wyraz ich świadomości gender. Podobnie jak zrzeszenia osób obarczonych podobną chorobą lub stowarzyszenia grup wyrażających jednoczące ich interesy zaspokajania określonych potrzeb, m.in. propagowaniem pojęcia „płci kulturowej”, jako klucza, którym pragną uniwersalnie określać tożsamość płciową i uzasadniać swoje postawy życiowe – środowiska te mają swoją rację społecznego  bytu jako wyraz wolnościowych praw człowieka. Termin gender określający poczucie płci kulturowej jest już ugruntowanym naukowo pojęciem psychologicznym. Natomiast podkreślić należy, że rozrastające się środowisko skoncentrowane wokół osób dotkniętych problematyką LGBT, jest  ruchem społecznym podsycającym rewolucję seksualną, obyczajową i kulturową, dla którego pojęcie gender stało się kluczowym narzędziem walki o przebudowę sytemu wartości w życiu społecznym. Wyeksponowanie znaczenia płci kulturowej ponad ugruntowane prawdą wielu dziedzin nauk przyrodniczych i humanistycznych tradycyjne określanie płci wg determinant strukturalnych opartych o płeć biologiczną ( łac. sex ) spowodowało antagonizm zarówno na polu medycyny i psychologii, ale i prawa i wzbudziło dyskusje filozoficzne, nie tylko w obszarze bioetyki. O ile tożsamość płciowa oparta na, rzec można – namacalnych cechach płciowych ( tzn. płeć rozumiana jako sex ) wyrażonych fizyczną budową ciała jest faktem ontologicznym, czyli ma rację rzeczywistego bytu, o tyle tożsamość płciowa warunkowana życzeniowym wyobrażeniem obecnym w psychice pod pojęciem płci kulturowej ( tzn. płeć rozumiana jako gender ) jest faktem subiektywnym, której warunek istnienia jest względny i dla ogółu – nie w pełni obiektywny. Ideologia środowisk skupionych wokół osób LGBT mająca swoje doktrynalne korzenie w podmiotach propagujących cele lewicowo-liberalne toczy propagandową politykę metodą manipulacji relacjami pojęć i ich symboli wobec rzeczywistych faktów ugruntowanych ciągłością badań naukowych. Niewątpliwym sukcesem tej wywrotowej polityki związanej z promocją rangi pojęcia gender jest wydanie ok. pół wieku temu formalnej i instytucjonalnie zatwierdzonej decyzji uznania zjawiska homoseksualizmu za nie spełniający kryteriów choroby przejaw funkcjonowania ludzkiego organizmu. Wynikła z uznania priorytetu płci kulturowej ponad płcią zdeterminowaną strukturalnie akceptacja wyobrażenia o normatywie ukierunkowania pociągu płciowego ku osobnikom tej samej płci jako potwierdzenie poszerzenia zasięgu prawa do ludzkiej wolności jest w istocie podporządkowaniem praw biologii, fundamentów nauk medycznych, pod doktrynalną koncepcję ideologiczną rzekomej umiejętności gatunku ludzkiego do trwania poza i ponad prawami rytmu ziemskiej natury. Można zauważyć w koncepcji roli gender dla płciowości człowieka echa starożytnego nurtu greckiej filozofii o prymacie bytu idei ponad faktami namacalnego bytu fizycznego, co symbolizuje termin tzw. miłości platonicznej, w istocie – egzystującej jedynie jako nie spełnione życzenie i będącej bytem jedynie w sferze nie mogącej się urealnić fantazji.

6.            Jak środowisko medyków podchodzi do konceptu „płci kulturowej”, operacji zmian płci? Przeciwko terapii hormonalnej u dzieci w kierunku zmiany płci zaprotestowali ostatnio brytyjscy medycy.

Ad. 6 Istnieją jednostkowe uzasadnienia dla dokonywania operacji „ zmian płci” wraz z kuracją hormonalną ukierunkowaną na modyfikację cech płciowych. Podstawą decyzji o przeprowadzaniu transseksualnych procedur medycznych, czyli zmian płci w oparciu o obiektywne kryteria naukowe muszą być wnioski z diagnostyki lekarskiej. Badania specjalistyczne przed zabiegami powodującymi uwydatnienie określonych cech płciowych muszą być oparte o analizę  danych genetycznych, zobrazowanie strukturalnego i hormonalnego stanu układu rozrodczego kwalifikowanej do tego typu terapii osoby, czyli postępowania bazującego na rozpoznaniu uwarunkowań biologicznych płci rozumianej jako seks, a dodatkowo koniecznie uwzględniające stanowisko gender osoby świadomie występującej o dokonanie anatomicznych i hormonalnych zmian jej ciała w kierunku określonej płci. Natomiast zainicjowanie procedury zmiany płci oparte na decyzji wyłącznie uwarunkowanej poczuciem życzeniowym  wg gender, budzi oczywisty sprzeciw zasadniczej części środowisk lekarskich, których wiedzę gruntuje prawda naukowa o priorytecie determinant biologicznych kwalifikacji płci ponad wyobrażeniowym i roszczeniowym postulatem wyboru płci kulturowej. Dlatego hormonalna terapia zmiany płci u dzieci jest celowa jedynie pod warunkiem obiektywnego, fizycznego wykazania częściowej niezgodności cech płciowych na podłożu zaburzeń genetycznych, nieprawidłowości rozwojowych narządów lub zaburzeń hormonalnych u osób, które nie są w stanie wyrazić definitywnie swej tożsamości płciowej w ramach pojęcia płci kulturowej. Pomoc medyczna wobec osób interseksualnych w postaci dokonywania u nich zabiegów zmiany płci nie może być dyktowana stanowiskiem gender w przedmiocie ich ciała wyrażanym przez ich opiekunów prawnych, nawet ich biologicznych rodziców, gdyż ten rodzaj wymuszania zmiany płci wyłącznie na życzenie postrzeganej płci kulturowej spotyka oczywisty opór środowiska lekarskiego uznającego kanony bioetyki za fundamenty praw pacjenta.

7.            Promocja postaw LGBT sprzeciwia się istocie trwania życia?

10.          Używa Pan pojęcia „homoseksualofobia” , zauważając, że kierowanie popędu seksualnego ku osobie tej samej płci budzi uzasadniony lęk, opór u osób heteroseksualnych, bo jest wynaturzeniem, natomiast nikt nie ma prawa okazywać homoseksualistom braku szacunku należnego każdej osobie. Taki lęk jest czymś naturalnym, wyrazem instynktu samozachowawczego?

Ad. 7  i   Ad. 10  Spostrzeżenie przeciwstawiania się trwaniu życia wybranych postaw przejawianych przez niektóre ruchy społeczne skupione wokół osób dotkniętych problematyką LGBT wymaga analizy logiki językowej i semantyki znaczeń używanych w opisie przejawiania się pierwszego i drugiego prawa biologicznego. Przeszkody w realizacji każdego z tych praw stanowią zagrożenie dla trwania życia, co skłania do przeciwstawiania się nim oraz do eliminacji czynników nie tylko chorobotwórczych, stanowiących wyzwanie dla nauk medycznych, ale i poszukiwania głębiej w nich ukrytych źródeł zagrożeń bytu człowieczeństwa, które w sposób oczywisty mobilizują do globalnego wysiłku przeciwdziałania zagładzie cywilizacji na szczeblu ogólnokulturowym, w tym także politycznym, światopoglądowym, filozoficznym i religijnym. Każdy człowiek, niezależnie od postrzegania go jako reprezentanta wszelkich miejsc w klasyfikacjach, podziałach i kategoriach, na jakie przychodzi nam na myśl dzielić ludzi zasługuje na szacunek i prawo do miłości. Pragnąc ludzkiego dobra i poszukując prawdy o nim staramy się nie pozbawić go piękna, mimo że używane przez nas przy tym określenia zawierają nierzadko pejoratywny ładunek emocjonalny. Niezamierzone wzbudzenie reakcji gniewu, drogą uogólnienia, może prowadzić do naruszenia nadrzędnej nad aksjomatem zdrowia idei pielęgnowania pokoju ! Homoseksualizm ( łac. Homo – człowiek; gr. homos – taki sam ) wywodzi się nie tyle z łacińskiego określenia formy typowej dla człowieka postawy, ale ze źródłosłowu greckiego określenia formy patologicznego ukierunkowania potrzeb seksualnych na osobnika takiej samej płci. Jak wyżej wspomniano, jednym z synonimów tej odchylonej orientacji płciowej jest Homofilia ( gr. phileo – lubię; philos – przyjaciel ), którą należy rozumieć wg źródłosłowu greckiego jako postawę przejawiania pociągu do osób tej samej płci. W naszej kulturze językowej uwarunkowanej pierwotnie w większym stopniu naleciałościami łacińskimi niż greckimi narzucać się  może alternatywne rozumienie homofilii jako postawy przejawiania najszlachetniejszych dążeń wobec ludzkości, czy jakiejkolwiek innej jednostki ludzkiej. Antonimem pojęcia homofili jest miano Homofobia ( gr. phobos – strach ), czyli uwarunkowanie reakcji unikania przed przejawami orientacji płciowej skierowanej ku osobom tej samej płci. Istotę tego określenia antagonistycznego wobec homoseksualizmu można by artykułować neologizmem : Homoseksualofobia, który definiuje istotę semantyczną stanu osób przejawiających prawidłowy przebieg realizacji praw biologicznych, czyli popędu samozachowawczego oraz popędu zachowania gatunku. Naturalną reakcją osób heteroseksualnych jest nie tylko atawistyczny lęk przed narażeniem się na kontakt z podmiotami, których odchylona orientacja seksualna wykluczająca możliwość prokreacji uniemożliwia przedłużeniem bytu ludzkiej generacji, ale i uzasadniona bezwarunkową odpowiedź awersyjną tzw. homofobów z emocjonalną komponentą wstrętu i odrazy budzącymi nawet agresję wobec źródeł zagrożenia podtrzymywania ludzkiego życia, zawartych m.in. w dewiacyjnie przejawianej orientacji seksualnej. Należy więc podkreślić naturalny dualizm: homofobem ( homoseksualofobem ) jest w rzeczywistości każda przejawiająca w tej mierze zdrowie seksualne osoba, która nie jest homofilem, czyli osobą homoseksualną. Szafowanie terminem „homofobia”, jako orężem środowisk otaczających subpopulację osób dotkniętych problematyką LGBT i zjednoczonych nadwartościowym traktowaniem płci kulturowej, wyraża ich ekspansję metodą piętnowania wszelkich podmiotów, które nie afirmują lub dopuszczają brak neutralności zjawisk nieheteroseksualnej orientacji poprzez, często nieświadomą, intencję ich poniżenia i oskarżenia. Semantyczny sens oskarżycielskiego i poniżającego tonu nadania komukolwiek miana homofoba wydaje się tkwić w pojmowaniu tego rzeczownika wg możliwego, drugoplanowego, łacińskiego rozumienia fraz tego medycznego określenia, tzn. zarzutu antyhumanitarnych, skierowanych przeciwko jakiejkolwiek jednostce ludzkiej lub przeciwko ogółowi ludzkości postaw ze znamionami nie tylko lękowego wycofania się przed międzyosobowymi relacjami, ale i byciu potencjalnym agresorem i wrogiem człowieczeństwa. Warto podkreślić, że z reguły osoby spoza kręgu LGBT szanują osoby o odchylonej orientacji i tolerują ich postawy nie przejawiając agresji wobec którejkolwiek z tych odmiennie do naturalnego heteroseksualizmu zachowujących się osób. Natomiast każda osoba zasługująca na status homofoba nie może być ograniczana w prawie krytycyzmu wobec istnienia zjawiska homoseksualizmu i wszelkich pokrewnych mu w tej intymnej sferze  konsekwencji behawioralnych postaw queer i LGBTI+ wobec jakiejkolwiek osoby, którą upokarza. Propagacja tych przejawów szkodliwych społecznie postaw stanowi zagrożenie dla dalszego trwania naturalnych form życia ludzkiego, pomimo braku odstąpienia dotąd WHO ze stanowiska dyskwalifikującego odchylenia orientacji seksualnej z zakresu zagadnień nie spełniających definicji zdrowia. W podtrzymywaniu tej decyzji można doszukiwać się depopulacyjnej polityki ONZ opartej na przesłankach neomaltuzjanizmu w założeniach planów demografii.  Ponadto wprowadzenie obowiązujących jeszcze legislacyjnie sankcji karnych prawa stanowionego wobec podmiotów dopuszczających się użycia określeń sugerujących istnienie jakiejkolwiek patologii w przejawach homoseksualizmu oraz całkowitego zakazu podejmowania wszelkich prób skuteczniejszej niż dotąd terapii odchyleń orientacji płciowej dowodzi kulturowego regresu o cechach doktrynalnej przemocy w stosunku do podmiotów osobowych i fizycznych reprezentujących potencjał badawczy ze skutkiem  inwolucji wielu dziedzin nauki w konsekwencji arbitralnej interwencji prawnej wykluczającej dążenie do poznawania prawdy, udoskonalania form naszego bytu i rozwoju najwyższego naszego dobra jakim jest życie uwolnione od widma relatywizacji jego wartości hedonistycznymi aksjomatami ku apogeum entropii za sprawą kultu gender.

8.            Uznanie homoseksualizmu za chorobę, pozwoliłoby prowadzić badania, tworzyć terapię i realnie pomagać dotkniętym homoseksualizmem.

Ad. 8 Doświadczamy społecznego dramatu skutków rewolucji seksualnej, której obecnie głównym promotorem są ruchy społeczno-polityczne stanowiące zaplecze środowiska skupionego wokół osób dotkniętych problematyką LGBT. Jednym z pierwszych kroków milowych tej rewolucji seksualnej była tragiczna w skutkach decyzja z 1973 r. o wykluczeniu homoseksualizmu z zakresu pojęciowego znamionującego obecności w nim choroby. Wydaje się być oczywistym stwierdzenie o tym, że gdyby udało się nam cofnąć do rzeczywistości z przed 1973r., aby spowodować ponownie rozpatrzenie sytuacji, która w efekcie skłoniła Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne do wydania decyzji, która zablokowała możliwość udzielania pomocy osobom LGBT dla ich rzeczywistego dobra, ograniczyła rozwój badań nad terapią wielu rodzajów zaburzeń i zahamowała postęp nauki w wielu obszarach wiedzy, odnieślibyśmy korzyść ogólnokulturową i osiągnęli wyższy szczebel rozwoju cywilizacyjnego. Oczywiście, niezwykle bolesny byłby dla wielu podmiotów krok wyrażenia postawy przyznającej, że rezygnacja z kwalifikacji homoseksualizmu do terminologii opisującej zjawiska chorobowe – był błędem, z którego należy się wycofać.

9.            Zetknął się Pan z jakimiś kompleksowymi badaniami medycznymi na temat uwarunkowań homoseksualizmu?

Ad. 9 Istnieje historia wieloletnich badań już z przed 1973 r. dotyczących homoseksualizmu, na które powoływały się powszechnie uznawane jednostki i gremia naukowe, jako rzekome dowody naukowego uzasadnienia odkrycia naukowego, że odchylony popęd seksualny nie spełnia kryteriów kwalifikowania go do pojęcia choroby. Propagacją tego stwierdzenia było późniejsze uzasadnienie, że homoseksualizm nie jest zaburzeniem, a następnie, już na polu prawnym : nie wolno homoseksualizmu nazywać chorobą, a tym bardziej podejmować jakichkolwiek prób jego leczenia, pod rygorem sankcji karnych. Późniejsze odkrycia wywodzi się z wniosków popartych wcześniejszymi publikacjami selekcjonowanymi wg określonych wytycznych. O większości tych badań wspominał już jeden z  tematów rozważań w dyskusji naukowej podjętej na obradach 126 dorocznego spotkania w dn. 7-11. V 1973 r.na Hawajach American Psychiatric Association – “ Homosexuality: findings derived from fifteen years of clinical research”. Z czasem okazało się, że liczne przytoczone wnioski z badan nad homoseksualizmem nie były  w efekcie rzetelnie wykonywanymi, zgodnymi z obowiązującymi standardami EBM ( Evidence Based Medicine ), czyli medycyny opartej na naukowo udokumentowanych faktach – rekomendacjami, zaleceniami, ustaleniami, czy opiniami eksperckimi, w oparciu o które można by globalnie i z logiczną konsekwencją wnioskować, że : homoseksualizm jako odchylona orientacja płciowa nie jest przejawem patologii. Aktualnie, mając na myśli okres Wielkiego Tygodnia 2019 r., gdy postanowienia ACTA2 w pewnej mierze i pewnych obszarach mogą ulegać już implementacji, można wciąż zauważyć dostępność źródeł w Internecie nt. mitów związanych z homoseksualizmem, w których są szeroko przytaczane dowody podważające wiarygodność badań prowadzonych z  zamiarem rozwoju naukowego, a oceniające uwarunkowania homoseksualizmu jako zjawiska z poza obszaru patologii i chorób.

11.          Dr G. Aardweg , psycholog zajmujący się homoseksualizmem, wskazuje, że walka homoseksualistów z tzw. homofobią, jest napędzana tym, że oni sami w głębi duszy są świadomi tego, że ulegają wynaturzonemu popędowi i na siłę chcą zmusić innych do jego uznania za normę. Medycyna już niemal całkowicie uległa tej presji? Styka się Pan z lekarzami, psychiatrami, którzy leczą, lub chcieliby podjąć się leczenia homoseksualistów?

Ad. 11 Obecna sytuacja społeczno-prawna w naszym krajowym środowisku, w obszarze medycyny, neurobiologii, neurologii i psychiatrii, jak już wspomniano, wyklucza podejmowanie otwartej publicznie dyskusji na temat potencjalnych możliwości podejmowania prób leczenia osób, które z własnej woli szukają pomocy lekarskiej z powodu odczuwania przez nich swojej odchylonej orientacji seksualnej w postaci homoseksualizmu jako zaburzenia ich stanu zdrowia. Spotykałem się z głosami specjalistów z kręgu psychologii, psychiatrii i neurologii, a nawet z anonsami ich placówek w Internecie oferującymi w swym zakresie dostępność terapii dla osób z odchyleniami orientacji seksualnej. Jednakże powszechna nagonka niektórych działaczy związanych z otoczką środowisk LGBT na wszelkie przejawy aktywności społecznej i zawodowej osób, które wg określonych kryteriów zasługują na miano homofobów, czyli osób nie afirmujących wszelkich postaw związanych z kręgami LGBT, spowodowała zamierzony przez nich skutek : wycofywanie tych ofert i zamilknięcie na temat relacji medycyny wobec zjawiska homoseksualizmu. Nie jestem przeciwnikiem poglądów i postaw wyrażanych przez dra G. Aardwega na polu psychologii. Wyrażam swoją opinię na temat homoseksualizmu, mimo groźby potencjalnych sankcji karnych, także publicznie, z punktu widzenia neurobiologicznego z próbą dostrzeżenia rozwiązań na tym polu problematyki społecznej w oparciu, m.in. o spuściznę badawczą prof. Antoniego Kępińskiego i psychoanalityków, zwłaszcza Alfreda Adlera. Podobnie jak przytoczona postać wybitnego i odważnego holenderskiego psychologa – nie przeciwstawiam się ideom nadwartościowym zawartym w nauce św. Jana Pawła II Wielkiego Papieża.

                                                                                                                              Na pytania Działu Publicystyki

                                                                                                                              „NASZego DZIENNIKa” odpowiadał

                                                                                                                              dr n.med. Sławomir Graff

                                                                                                                                                                             15.IV 2019 r.

B-B, Boże Narodzenie 2005

Pacjent poddaje się leczeniu z konieczności, a nie z wyboru, gdyż wolałby zostać uzdrowiony.

Diagnozowanie jest potrzebą obopólną – i pacjenta i lekarza. Pacjent osiąga przez nie efekt pozyskania zainteresowania swoją osobą i chorobą, a lekarz ( uzdrawiacz ) uzyskuje niezbędne do dalszych czynności terapeutycznych informacje.

Diagnozowanie może być permanentne. Terapia może być wstrzymana, zwłaszcza gdy mogłaby spowodować szkodę ( krzywdę ). 

Diagnozowanie ( pobór danych od pacjenta ) wymaga od lekarza wykonania poszczególnych kroków:

1. badanie podmiotowe
2. badanie przedmiotowe
3. ocena dokumentacji badań dodatkowych

Kolejnym krokiem jest decyzja diagnostyczna, po której przekazuje się pacjentowi zalecenia:

• terapeutyczne
• rehabilitacyjne i profilaktyczne
• dodatkowej diagnostyki weryfikującej dokonaną ocenę.

Akt uzdrawiania powinien wynikać z cnót kardynalnych ofiarowanych bezinteresownie:

1. NADZIEJA – jest czynnikiem uzdrawiającym w kontakcie pacjent – terapeuta.

Egzemplifikatorami uzdrawiania są:

• Dowody całościowej akceptacji pacjenta,
• Sygnały zwrotne zrozumienia potrzeb pacjenta,
• Stała otwartość diagnostyczna,
• Dodawanie otuchy,
• Podtrzymywanie istniejącej nadziei pacjenta,
• Racjonalizacja stanu klinicznego z optymistyczną interpretacją spostrzeżeń,
• Wzbudzenie celów separujących od doznań chorobowych.

Treść Elementu